พ่อของโดวอนในโลกที่สองเพิ่งออกจากคุก จึงแวะมาดูที่บ้านเพราะเห็นข่าวที่โดวอนถูกตามล่า โดวอนถามพ่อถึงเรื่องราวเมื่อสิบสองปีก่อน เพราะเชื่อว่าพ่อถูกใส่ร้าย แต่พ่อของเขาตอบว่าจำไม่ได้และได้รับโทษไปแล้ว โดวอนให้พ่อนอนค้างที่บ้านเพื่อจะคุยกันในตอนเช้า เมื่อพ่อหลับแล้ว โดวอนจึงเช็กข่าวและรู้ว่าโอมีซุกเป็นคนจับกุมพ่อของเขา โดวอนตื่นมาไม่เจอพ่อ นอกจากรองเท้าที่พ่อซักและตากไว้ให้ เหมือนตอนที่เขาเป็นเด็กใ

พัคอ๊กนันเดินดูภายในบ้านของมุนยองและไปหยุดที่ห้องหนังสือ เธอกำลังจะหยิบช่อดอกไม้แห้งของคังแททิ้ง แต่มุนยองห้ามไม่ให้แตะต้องของของเธอ อ๊กนันหยิบปากกาของมุนยองขึ้นมาลูบไล้และเล่าว่า โกแดฮวานเรียกเธอว่าปีศาจและทำร้ายเธอจนเกือบตาย เขายังพูดอีกว่าต้องฆ่าปีศาจให้ตายรวมถึงตอนนั้นน่าจะฆ่าลูกสาวให้ตายไปด้วย เธอจึงมาปลอบใจมุนยองและอวยพรวันเกิด เพราะคิดว่ามุนยองคงจะเหงา อ๊กนันบอกว่าเธอเป็นแฟนคลับของนักเขี


แซตบยอลกลับไปทำงานที่ร้านแดฮยอนอีกครั้ง แดฮยอนเตรียมป้ายชื่อให้กับแซตบยอลในฐานะผู้จัดการสาขา แซตบยอลให้แดฮยอนติดป้ายชื่อให้เธอ

แซตบยอลคิดถึงเหตุการณ์เมื่อก่อน ตอนที่เห็นแดฮยอนมาเปิดร้านใหม่ๆ เธอผ่านมาที่ร้านของแดฮยอนอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งวันที่แดฮยอนประกาศรับสมัครพนักงาน ซึ่งเธอก็ได้มาสมัครและทำงานที่นี่ จนกระทั่งวันนี้ที่เธอได้กลายเป็นผู้จัดการสาขาของร้านแดฮยอน..

ยูจองซอกเตือนโอจองแทว่าตอนนี้ทุกคนกำลังจับตามองเขา แต่ว่าอีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะจบแล้ว และเขาจะพยายามช่วยไม่ให้จองแทต้องไปขึ้นศาล จีมันกูลูกน้องของโดชางแอบถ่ายรูปพวกเขา ขณะที่จองแทมาส่งยูจองซอกที่สำนักพิมพ์

โอจองแทบอกกับจีฮยอกและโดชางว่า เขาจ้างยุนจีซอนให้วาดภาพเหมือน และเคยนัดกินข้าวกัน วันที่เธอนำภาพมาส่ง จากนั้นก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย จีฮยอกบอกจองแทว่าคังโดชางสงสัยว่าจองแทคือคนร้ายตัวจริง เขาจึงถามพี่ชายออกไปตรงๆ ว่าเป็นคนฆ่ายุนจีซอนหรือเปล่า จองแทไล่พวกเขากลับไป และหากสงสัยอะไรก็ให้ติดต่อผ่านแผนกกฎหมายของบริษัท

ในโลกที่สอง โดวอนถูกสารวัตรซอคยองควบคุมตัวไปสถานีตำรวจอิลซองเพื่อสอบปากคำ ระหว่างที่นั่งรถ โดวอนสังเกตว่ามันเป็นวันเดียวกันและเมืองเดียวกันกับในโลกที่1ที่เขาอยู่ จะมีเพียงบางสถานที่เท่านั้นที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่น สถานีรถไฟมูคยองและโบสถ์มูคยอง ผู้คนที่ตายไปแล้วในโลกของเขา ยังคงมีชีวิตในโลกที่สองแห่งนี้ ส่วนคนที่ตายไปแล้วที่นี่ กลับยังมีชีวิตอยู่ในโลกที่หนึ่งที่เขาอยู่

มุนยองเห็นอาการของพี่ซังแทแบบนั้น ทำให้เธอนึกถึงนิทานเรื่อง “พระราชาหูลา” ที่ต้องระบายความลับที่อยู่ในใจออกมา หลังจากที่ ผอ.โอให้ยาระงับประสาทซังแทแล้ว เขาบอกคังแทว่า อยากให้ซังแทได้รับการดูแลอยู่ที่โรงพยาบาลสักพัก

ยอนจูนัดเจอกับแดฮยอนและบอกว่าจะเป็นมื้อสุดท้ายสำหรับเธอกับเขา
เธออยากให้เขาเลือกคนที่เหมาะสมก่อนจะลุกและกลับไปกับผอ.โจ

มีข่าวแพร่สะพัดออกไปเรื่องที่ คิมฮเยจาหรือแม่ของยอนจูคือผู้ถือหุ้นอันดับที่สอง
ของบริษัท อีกทั้งผอ.โจและยอนจูเคยอยู่ด้วยกันที่อเมริกาและถูกจับชนถุงชนแถมยังจดทะเบียนกันแล้วด้วย

โดวอนนั่งร้องไห้กอดศพซอคยองอยู่ที่ข้างทางรถไฟ และนึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบสองปีก่อน หลังจากที่พ่อของเขาและซอคยองตาย และรับเธอมาอยู่ด้วยกันที่บ้านของโอมีซุก โดวอนรับปากว่าเขาจะดูแลปกป้องเธอเอง

เมื่อ โอมีซุก อีจองมิน และลูกทีมไปถึงที่หน้าห้องดับจิต โดวอนขอให้อีจองมินปลุกเขา เพราะขณะนั้นโดวอนมีสายตาพล่ามัวและเห็นภาพซ้อน

มุนยองชวนคังแทไปเที่ยวอุทยานแห่งชาติเซเรนเกตี ประเทศแอฟริกา แต่ว่าคังแทไม่มีพาสปอร์ต เขาจึงชวนมุนยองไปเกาะเซจูแบบไปเช้าเย็นกลับ แต่มุนยองต้องการค้างหนึ่งคืน คังแทจึงบอกว่าหากค้างคืนก็ต้องพาพี่ซังแทไปด้วย ทำให้มุนยองไม่พอใจจนเหยียบคันเร่งเร็วขึ้น และไปหยุดที่โขดหินริมทะเล และทิ้งคังแทไว้ที่นั่น

ยอนจูเจอแซตบยอลที่บ้านของแดฮยอน อีกทั้งคุณแม่ยังบอกว่าเอ็นดูแซตบยอลเหมือนลูกสาวเลยให้มาอยู่ที่บ้าน ยิ่งทำให้ยอนจูเข้าใจแดฮยอนผิดไปอีก แดฮยอนพยายามอธิบายแต่ยอนจูก็ไม่ฟังและขอตัวกลับบ้านไป

เมื่อกลับไปถึงบ้าน ผอ.โจรออยู่ที่บ้านของยอนจู
แต่ยอนจูบอกว่าเธอปวดหัวและเหนื่อยมากจึงขอตัวขึ้นห้อง

แดฮยอนส่งข้อความไปง้อยอนจู แต่เธอก็ไม่ยอมตอบกลับและไม่ยอมรับสายแดฮยอน

โดชางและจีฮยอกนำรูปจากโทรศัพท์ไปให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบประวัติอาชญากร และรู้แล้วว่าบุคคลในภาพก็คือ โจซองแด เคยติดคุกสี่ปีข้อหาลักทรัพย์และทำร้ายร่างกาย