เมื่อดงกยองจับมือมยอลมัง นั่นคือการทำสัญญาระหว่างพวกเขา มยอลมังจูงมือดงกยองและพาข้ามถนน เขาทำให้เห็นว่าทุกสิ่งที่หยุดนิ่งก่อนหน้านี้กลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่ทว่าเป็นการเคลื่อนไหวถอยหลังเพราะเป็นการย้อนเวลา ระหว่างที่อยู่ด้วยกันนั้น เขาไม่ให้เธอปล่อยมือจากเขา ไม่เช่นนั้นเธอจะตาย ดงกยองยังไม่แน่ใจในสิ่งเกิดขึ้นเท่าไรนัก มยอลมังจึงทำให้เธอดูอีกครั้งระหว่างที่นั่งอยู่ในคาเฟ่ ด้วยการทำให้ไฟฟ้าและโทรศัพท์ของทุกคนดับลงชั่วขณะโดยไม่มีสาเหตุ และยอมรับว่าอัตลักษณ์ของเขาคือไฟฟ้า แต่ดาวหางที่ปรากฏขึ้นในขณะเดียวกันไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ มยอลมังเสกด้ายสีแดงไว้ที่ข้อมือของเธอเพื่อเป็นคำสัญญาว่าเธอจะไม่เจ็บปวดก่อนตาย และจะต้องชาร์จพลังทุกวันก่อนเที่ยงคืนโดยการจับมือของเขา มยอลมังเตือนเธออีกครั้งในเรื่องที่อยากจะขอจากเขา
ดงกยองแวะไปหานาจีนา นักเขียนรุ่นพี่ที่ใช้นามปากกาว่าอีฮยอนซึ่งเป็นชื่อแฟนเก่าของเธอ ดงกยองอยากเล่าเรื่องและปรึกษาเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเธอ แต่จีนากำลังเสียใจที่งานเขียนของเธอถูกลบทิ้ง ดงกยองจึงเปลี่ยนใจไม่พูดเรื่องของตัวเองแต่ขอให้จีนาเริ่มเขียนงานของเธออีกครั้ง ดงกยองรีบเข้าออฟฟิศเพราะแฟนเก่าของเธอไปโวยวายว่าเธอคือต้นเหตุให้ภรรยาของเขาขอหย่า ระหว่างถกเถียงกันนั้น ในใจของเธอคิดว่าอยากให้เกิดหายนะขึ้นกับเขา แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากจะขอจากมยอลมัง ต่อมาภรรยาของเขาก็ตามมาลากเขากลับไป ดงกยองพิมพ์จดหมายลาออกและยื่นให้หัวหน้าทีมชาจูอิคเพราะประธานพัคชางซินไม่อยู่ แต่ชาจูอิคไม่ยอมรับไว้และบอกว่าเขาไม่มีอำนาจ
ดงกยองไม่กล้าข้ามถนนเพราะกลัวถูกรถชนเหมือนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มยอลมังจึงปรากฏตัวและจูงมือเธอข้ามถนน เธออยากรู้ว่าหากยกเลิกสัญญาที่เธอมีกับเขาจะเกิดอะไรขึ้น หากเธอยอมตายไปเฉยๆโดยไม่เจ็บปวดหรืออธิษฐานขอสิ่งใด มยอลมังจึงบอกว่าเช่นนั้นจะต้องมีตัวตายตัวแทนก็คือคนที่เธอรักที่สุดในเวลานั้น และเขาก็จะย้ายความหายนะทั้งหมดไปไว้ที่คนคนนั้น
ทักซอนกยองกลับมาจากเกาะเชจู ดงกยองสวมกอดน้องชายทั้งน้ำตาเพราะรู้ดีว่าตัวตายตัวแทนที่มยอลมังพูดถึงก็คือน้องชายของเธอเอง เธอตระหนักแล้วว่าเวลาหนึ่งร้อยวันที่เหลือก็ไม่ต่างอะไรกับหายนะ
ซนยอชิน หญิงสาววัยยี่สิบปีซึ่งป่วยเป็นโรคหัวใจและคือพระเจ้าของมยอลมัง เธอบอกเขาว่าเธอลืมตาขึ้นมาเพราะหลายๆ คนเรียกหาพระเจ้า และหากเธอต้องตายไป นั่นก็คือหน้าที่ของพระเจ้าที่จะต้องยอมจ่ายสำหรับคนที่เพรียกหาเธอ ไม่ว่าเธอหรือความหายนะอย่างเขาก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่มนุษย์เรียกหา
ดงกยองไปถ่ายรูปเพื่อเก็บไว้ใช้ในงานศพของตัวเอง มยอลมังไปรับเธอที่ร้านและเดินจูงมือกลับบ้านด้วยกัน ดงกยองเห็นหลายๆอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจึงรู้ว่านั่นเป็นฝีมือของเขา และสงสัยว่าเขาใช้ชีวิตแบบนี้ได้อย่างไร เขาจึงบอกว่าเขาไม่เคยได้ใช้ชีวิต เพียงแค่มีตัวตนอยู่เท่านั้น ทุกย่างก้าวที่เดิน ทุกการเคลื่อนไหว หรือทุกลมหายใจ ล้วนแต่ทำให้เกิดความหายนะทั้งสิ้น
แฟนเก่าของดงกยองไปดักขอคืนดีที่หน้าบ้านและถกเถียงกันจนรูปที่ถือมาหล่นแตก มยอลมังเข้าไปช่วยโดยอ้างตัวเป็นสามีของเธอ ขณะที่ดงกยองเก็บเศษกระจกและถูกบาดจนเลือดออก มยอลมังเข้าไปสัมผัสที่บาดแผลและรอยเลือดก็อันตรธานหายไป เขาบอกว่าทำตามสัญญาที่จะไม่ให้เธอเจ็บตัวและไม่แปลกที่เธอจะนึกถึงเขา เพราะเขาคือความหายนะ และเธอเป็นคนเดียวที่คิดเหมือนกับเขา ขณะที่มยอลมังกำลังเดินกลับไป ดงกยองเรียกเขาและชวนมาอยู่ด้วยกันที่บ้านของเธอ..
