ฮวียองมาบอกลาครูโอ เขาขอบคุณและขอโทษครูโอสำหรับที่ผ่านมาทั้งหมด
และบอกลาจุนอูและซูบิน เขาขอบคุณจุนอูที่ให้อภัยเขา
ซูบินให้กำลังจุนอูในการแข่งประกวดศิลปะประเภทสีน้ำจุนอูตั้งใจและพยายามอย่างเต็มที่
คุณแม่ของซูบินไปรอรับซูบินที่เรียนพิเศษและพาซูบินไปทานอาหารด้วยกัน คุณแม่บอกซูบินว่าจะพยายามเข้าใจซูบินให้มากขึ้น ซูบินขอให้แม่เลิกสนใจพ่อและก็ใช้ชีวิตคนเดียวอย่างเข้มแข็ง เธอรู้ดีว่าแม่ทุ่มเทมากขนาดไหนและไม่อยากให้แม่ไปสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง และเธอไม่เป็นไร เธออยากให้แม่เป็นหญิงแกร่งและเข้มแข็ง
เมื่อแข่งขันเสร็จจุนอูไปเซอร์ไพรส์แม่ที่ร้าน แต่เมื่อไปถึงที่ร้านกลับไม่เจอแม่ จุนอูไปดักรอแม่และโทรหาแม่ และขอให้แม่บอกเขาตามตรงว่าเกิดอะไรขึ้น คุณแม่จึงเล่าความจริงให้ฟังว่า น้าแฮยองเอาเงินที่จะใช้ปรับปรุงร้านและหนีไปและติดต่อไม่ได้ และเงินนั่นเป็นเงินออมของแม่ที่เก็บมานาน คุณแม่ยืนยันว่าจะจัดการเรื่องนี้เอง และขอให้จุนอูตั้งใจเรียนและเรียนมหาวิทยาลัยต่อไป จุนอูคิดหนักว่าจะทำอย่างไรดี
ถึงเวลาปิดเทอมภาคฤดูร้อน
ในที่สุดจีมินก็ได้งานทำ เธอรีบไปหาครูโอและบอกว่าจะคบกับครูโออย่างเป็นทางการพร้อมช่อดอกไม้และลูกโป่ง ครูโอรีบตอบรับและกอดจีมิน
จุนอูโทรหาคุณแม่ของซูบิน เพื่อขออนุญาตคุณแม่ให้เขาได้เจอกับซูบินก่อนที่เขาจะย้ายไปอยู่กับแม่ คุณแม่ซูบินอนุญาตให้จุนอูเจอกับซูบินโดยที่ซูบินไม่ต้องรู้สึกผิดตอนที่มาเจอกับเขา และขอโทษจุนอูสำหรับเรื่องที่แม่ใช้อารมณ์เกินเหตุ
คุณแม่บอกกับซูบินว่าอนุญาตให้ซูบินไปเจอกับจุนอูได้ 1 วัน ซูบินดีใจมากจึงรีบบอกจุนอู จุนอูที่รู้อยู่แล้วจึงตอบรับซูบินทันที
ครูโอรู้ว่าจุนอูจะเลิกติวที่โรงเรียนสอนศิลปะที่เขาแนะนำ ครูโอจึงไปหาจุนอู จุนอูจึงบอกครูโอว่าเขาต้องกลับไปอยู่กับแม่ ครูโอให้กำลังใจจุนอูและเชื่อมั่นว่าจุนอูจะต้องทำได้ดี
ซูบินกับจุนอูไปเที่ยวด้วยกัน 1 วัน เริ่มต้นด้วยการไปดูหนัง เดินเล่นกัน จนไปนั่งพักที่สวนสาธารณะ จุนอูบอกกับซูบินว่าเขามีเรื่องจะบอก ซูบินจึงบอกว่าจริงๆแล้วเธอรู้อยู่แล้วเพราะตั้งแต่หลังจากที่ไปหาแม่ จุนอูก็เปลี่ยนไป ซูบินจึงโทรหาแม่ของจุนอูจึงรู้ความจริงทั้งหมด และรู้เรื่องที่จุนอูจะย้ายกลับไปอยู่กับแม่ ซูบินเข้าใจจุนอู รู้ดีว่ามันหนักมากสำหรับจุนอูที่ต้องเจอเรื่องนี้ จุนอูกอดซูบินไว้ และบอกซูบินว่าเขาเองก็เป็นห่วงซูบินไม่แพ้กัน และถึงเขาต้องไปอยู่กับแม่เขากับซูบินก็ไม่ได้เลิกกับ แค่อดทนรอเท่านั้นเอง ซูบินจึงสัญญากับซูบินว่าอย่าหดหู่และทำตัวเศร้ากันเลย
จุนอูแข่งประกวดวาดรูปและได้รางวัลที่ 2 ซูบินยินดีและดีใจกับจุนอูมากๆ จุนอูเองก็ขอบคุณซูบินที่คอยให้กำลังใจเขา
จุนอูบอกซูบินว่าไม่ต้องไปส่งเขา เขาไม่อยากให้ซูบินต้องเห็นว่าเขากำลังจากไป และเขาจะมาหาซูบินเอง รับรองว่าต้องเท่กว่าเดิม ทั้งคู่บอกลากัน..
วันต่อมา วันที่จุนอูต้องไป ซูบินนั่งร้องไห้เสียใจอยู่ที่บ้าน ซูบินพยายามทำตัวเข้มแข็ง
ตอนที่ออกจากบ้านเพื่อไปเรียนพิเศษ ซูบินเห็นบอมบี จักรยานของจุนอูจอดอยู่ และมีรูปวาดที่จุนอูวาดไว้ให้ซูบิน และโน้ตที่จุนอูเขียนว่ารหัสปลดล็อกคือวันเกิดของซูบิน
ซูบินเปิดรูปภาพที่จุนอูวาด เป็นรูปความทรงจำระหว่างทั้งคู่ ซูบินรีบวิ่งไปหาจุนอูที่ห้อง แต่ที่ก็ไม่เจอจุนอู ซูบินรีบไปที่ท่ารถเพื่อหาจุนอู เธอวิ่งไปทั่วและเรียกหาจุนอู จุนอูที่นั่งอยู่บนรถและได้ยินเสียงซูบิน เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และเดินลงจากรถ ทันทีที่ซูบินเห็นจุนอู ซูบินวิ่งเข้าไปกอดจุนอู..
จุนอูคิดว่าการจากลาในครั้งนี้
"แม้ตอนนี้เรากำลังพบเจอการจากลา แต่ไม่ได้จากกันตลอดไป
เพราะทุกช่วงเวลาที่เรามีร่วมกันจะยังคงส่องประกาย
และช่วงเวลาที่เข้ามาในชีวิตในวัย 18 คือสิ่งที่งดงามอย่างแท้จริง"
จบบริบูรณ์
