แบคคยองเจอหนังสือที่หมึกแห้งเผาทิ้งไป เขาจึงถามหมึกแห้งว่าหนังสือนี้คือผลงานเก่าของนักเขียนใช่มั้ย หมึกแห้งเองก็พยายามที่จะบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ และได้แต่พูดว่าผลงานเก่าไม่ได้มีผลอะไร มันจบไปแล้ว แบคคยองรู้สึกว่าฮารุขวางหูขวางตาเขาไม่เลิกทั้งที่เป็นแค่ตัวประกอบ
ในฉากแบคคยองร้ายกับดันโอและเมื่อเวลาหมดฉากเขาเองก็รู้สึกผิด และอยากขอโทษดันโอ ดันโอเองพอหมดฉากก็รู้สึกเสียใจกับคำพูดร้ายๆของแบคคยองในฉากเช่นกัน
แบคคยองยังคงตอกย้ำฮารุว่าเป็นแค่ตัวประกอบและไม่สามารถเอาชนะเขาได้
ฮารุรู้ดีว่าอาการของดันโอแย่ลงเรื่องๆ เขาจึงบอกกับดันโอว่าอยากเปลี่ยนเรื่องราวของดันโอ และตอนนั้นเองนาฬิกาของดันโอก็ดังขึ้น ฮารุจึงคิดว่านาฬิกาอาจจะเป็นตัวแปรที่จะสามารถเปลี่ยนฉากนี้ได้ ฮารุจึงเอานาฬิกาของดันโอไปใส่ให้แซมี และตอนนั้นเองก็เริ่มฉาก ดันโอหมดสติไป นาฬิกาที่ดังขึ้นและอยู่ที่ข้อมือของแซมี แบคคยองที่วิ่งมาและเจอแซมี นอนหมดสติอยู่และก็ฟื้นขึ้นมา และเห็นว่าฮารุกำลังอุ้มดันโอไป
จูดามาหานัมจูตามที่นัมจูนัดไว้ แต่ไม่เจอนัมจู โดฮวาไปที่ร้านที่จูดาทำงานพาร์ทไทม์และคนที่ร้านก็บอกว่าจูดาไม่ยอมรับสายและไม่ยอมมาทำงาน โดฮวาจึงรีบวิ่งไปหาจูดา และบอกให้จูดาคิดถึงตัวเองบ้าง จูดาได้แต่พูดคความในใจที่เธอมีกับนัมจูออกมา โดฮวากอดจูดาเอาไว้
แม่ของนัมจูไปดักรอจูดาที่บ้าน และพูดจาดูถูกจูดาและตบหน้าจูดา และเมื่อจบฉากนั้นจูดาพูดกับแม่ของนัมจูว่า ถึงยังไงป้าก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ก่อนจะเดินจากไป
จูดาไปหานัมจูที่หอประชุมและโกหกนัมจูว่าเมื่อวานเธอไม่ได้มา และไม่อยากให้นัมจูเข้าใจผิด ระหว่างเธอกับเขามันไม่มีอะไร และบอกให้นัมจูทำความสะอาดหอประชุมนี้
ดันโอกับฮารุใช้เวลาด้วยกันที่โรงเรียนในวันหยุด ทั้งสองเที่ยวเล่นด้วยกัน และได้ถ่ายรูปคู่กันเป็นที่ระลึกที่ต้นไม้ใหญ่ ได้นั่งวาดรูปกันและกัน ดันโอบอกกับฮารุเรื่องต้นไม้ใหญ่ที่ไปถ่ายรูปด้วยกันว่า ต้นไม้นั้นเป็นต้นไม้เก่าแก่ของโรงเรียน และวันที่10 ต.ค. นี้ก็จะครบ 300 ปีแล้ว ดันโอจึงสัญญากับฮารุว่าไม่ว่าจะอยู่ในฉากหรือนอกฉากให้มาเจอกันที่ต้นไม้ใหญ่นั้นในวันที่ 10 ต.ค. เธอกับฮารุจะได้เจอกันไปนานๆเหมือนกับต้นไม้ใหญ่นั้น
แต่ทว่าดันโอกลับอยู่ที่โรงพยาบาลในวันที่ 10 ต.ค. ฮารุไปรอกันโออยู่ที่ต้นไม้ใหญ่นั้น
วันเวลาผ่านไป ดันโอยังคงอยู่ในฉากและยังอยู่ที่โรงพยาบาล
โดฮวาบอกกับฮารุว่าดันโออยู่ที่โรงพยาบาลและอาการกำลังแย่ลง ฮารุวิ่งไปที่โรงพยาบาลแต่ก็วาร์ปกลับมาที่โรงเรียนอยู่ตลอด ทำให้ไปหาดันโอไม่ได้สักที ดันโอก็เช่นกันพอหมดฉากก็อยากไปหาฮารุแต่ก็วาร์ปกลับมาที่โรงพยาบาลตลอด
ฮารุนั่งมองรูปดันโอที่วาดไว้ทั้งน้ำตา และคิดถึงคำพูดที่ดันโอพูดไว้
วันเวลาผ่านไปจนกระทั้งวันที่ 31 ต.ค. แบคคยองถือดอกไม้มาเยี่ยมดันโอ
และพอหมดฉากนั้น ดันโอรีบถอดสายน้ำเกลือและรีบเลปี่ยนชุดและรีบวิ่งไปหาฮารุ
เธอคิดแต่ว่าถ้าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่คนแต่งเขียน เธอก็อยากใช้เวลาที่มีกับฮารุ ดันโอวิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่ และยืนร้องไห้เรียกฮารุ ฮารุที่นั่งอยู่หลังต้นไม้นั้นได้ยินเสียงดันโอและเรียกดันโอ ดันโอวิ่งเข้าไปกอดฮารุ ฮารุบอกดันโอว่าเขาคิดถึงเธอ เขาชอบเธอ เขาชอบอึนดันโอ ดันโอเข้าไปจูบฮารุและขอโทษเขา ฮารุดึงดันโอเข้ามาจูบอีกครั้ง เสียงนาฬิกาของดันโอดังขึ้น ฮารุจึงเอามือจับนาฬิกาของดันโอเอาไว้
