ชื่อเรื่องย่อหลัก

ยิ่งสืบลึกมากขึ้นเท่าไหร่ ทั้งอัยการคังและนักสืบอึนต่างก็รู้ว่าองค์กรนี้ใหญ่กว่าที่คิดไว้ อัยการคังจึงต้องการให้นักสืบอึนถอนตัวจากคดีนี่ และเขาจะเป็นคนจัดการกับคดีนี้เอง

แจอินไปหาอันที่บ้าน อันจึงเล่าให้แจอินฟังว่าเขาอยากอ่านอัยการคังให้ได้ แจอินจึงเข้าไปห้องอัยการคังแต่เพราะอันบอกว่าเขาจับข้าวของของอัยการคังดูแล้วแต่ก็มองไม่เห็นอะไร

อันพยายามฝึกพลังจิตเพื่ออ่านอัยการคังให้ได้ เขาลองอ่านจากหนังสือเล่มนึงของอัยการคังและเห็นอัยการคังตอนเด็กๆ กำลังคัยกับแม่และพูดถึงคนคนนึง และพูดถึงคำว่าเจ็บ แต่ไม่รู้ว่าคือใคร อันจึงรีบไปบอกเรื่องนี้กับแจอิน

อันกับแจอินนั่งคุยกันที่ชิงช้า ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมา อันเห็นเชือกรองเท้าของแจอินหลุดจึงจะเข้าไปผูกให้ แต่แจอินชักเท้าหนีเพราะความเคยชิน ทำให้อันไม่กล้าจะผูกให้ เขาจึงแสร้งทำเป็นไปเดินและเอามือรองหิมะที่ตกลงมาและพูดว่าเขาชอบหิมะ และเขาสามารถจับมันได้โดยที่ไม่ต้องรอเวลาและขออนุญาต

และอยู่ๆแจอินก็เข้ามาจับมืออันไว้ ทำให้อันอ่านความรู้สึกและเห็นสิ่งที่แจอินคิดทั้งหมด และเป็นเรื่องระหว่างเธอกับเขา อันจึงบอกว่าเขาอ่านความรู็สึกของแจอินได้หมดแล้ว ก่อนจะคว้าแจอินมาจูบ เมื่อผละออกจากกัน อันก้มลงผูกเชือกร้องไห้ให้แจอินและบอกว่าอย่าหนีอีกเลยและอย่าร้องไห้คนเดียว อดีตที่แจอินอยากจะวิ่งหนี เขาจะพยายามอ่านมันเอง...