ตอนจบ
คิมซอนบี ได้เจอกับวิญญาณนักเขียน ซึ่งนักเขียนคนนั้นได้เขียนเรื่องของ "คิมชีอิก"ซึ่งก็คือชื่อเดิมของคิมซอนบี
ซึ่งนักเขียนคนนั้นเขียนนิยายล้อเลียนคิมชีอิก เมื่อคิมซอนบีรู้เรื่องเขาอับอายมาก
เขาจึงอยากจากโลกนี้ไปโดยไม่อยากบอกใคร
มันวอลและชานซองจึงหาทางช่วยเหลือเพื่อเอาต้นฉบับที่นักเขียนคนนั้นเขียนไว้กลับมา
ก่อนที่จะถูกตีพิมพ์เป็นหนังสือและก็ทำได้สำเร็จและได้ต้นฉบับมาอยู่ในมือ
คิมซอนบีจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันวอลและชานซองฟังว่า
เมื่อครั้งอดีต ทุกคนต่างเรียกเขาว่าอัจฉริยะเพราะสอบระดับหัวเมืองตั้งแต่อายุยังน้อย
แต่เขากลับสอบราชการไม่ผ่าน จนอายุล่วงเลยวัย40
เขาจึงจากบ้านเกิดไปตั้งรกรากที่ฮันยาง และตั้งใจอ่านหนังสืออย่างจริงๆจังๆ
และระหว่างนั้นเขาได้เห็นความเป็นอยู่และดูผู้อื่นใช้ชีวิต ได้เห็นผู้คนหลากหลาย
เมื่อเริ่มเหนื่อยล้าและเบื่อการอ่านหนังสือ เขาจึงเริ่มเขียนเรื่องราวพวกนั้น
การแต่งเรื่องราวโดยไม่ใช้ตัวอักษรจีนเป็นเรื่องที่ผิดธรรมเนียม และเรื่องนี้เองที่ทำลายชีวิตเขา
เขาสอบจอหงวนได้ แต่กลับถูกยกเลิกการแต่งตั้งให้เป็นบัณฑิต เพราะเรื่องที่เขาเขียนเรื่องพวกนั้น เขาถูกปลดและโดนแย่งตำแหน่งนั้นไป พ่อของเขาอับอายและเสียใจจนตรอมใจตายไปในที่สุด เขาเองก็อายจนไม่กล้ากลับไปสู่หน้าเมีย และก็ตายไปโดยไม่มีใครเหลียวแล..
มันวอลกับชานซองจึงหาทางช่วยเหลือคิมซอนบี และให้นักเขียนคนนั้นเขียนเรื่องของคิมชีอิกใหม่ และแล้วหนังสือเรื่องราวของบัณฑิตคอมชีอิกก็ถูกตีพิมพ์ คิมซอนบีได้ล้างมลทินให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว
คิมซอนบีบอกลาทุกคนและจากไปเป็นคนแรก ทุกคนไปส่งเขาที่แม่น้ำสามแยกด้วยความเศร้า มันวอลที่พยายามเข้มแข็งไม่แสดงออกมา แต่เมื่อซอนบีจากไปแล้ว มันวอลนั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจหลังจากที่อ่านจดหมายที่ซอนบี เขียนขอบคุณไว้พร้อมกับค็อกเทลที่เตรียมไว้ให้มันวอล..
ฮยอนมีน้องสาวของฮยอนจุงสิ้นใจ ฮยอนจุงที่รอคอยน้องสาวมานานแสนนาน มารอรับเธอทันทีหลังจากที่เธอเสียชีวิต ฮยอนจุงบอกลามันวอล ชานซอง และหัวหน้าชเว และฝากนาฬิกากับชานซองเพื่อให้ยูนา
ยูนามาบอกลาฮยอนจุงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะขึ้นรถไปยังโลกหน้า เธอมอบดอกไม้ให้ฮยอนจุงและบอกว่าเธอขอร้องท่านมาโกและมาบอกลาฮยอนจุงเป็นครั้งสุดท้าย ฮยอนจุงขอบคุณยูนาและบอกว่าเขาหมดห่วงแล้ว และบอกลากันและกันก่อนที่ฮยอนจุงจะขึ้นรถไป..
เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว ที่จะถึงวันที่พระจันทร์เต็มดวง
ห้องพักในโรงแรมทั้งหมดได้ว่างหมดทุกห้องแล้ว และแล้วก็ถึงวันที่หัวหน้าชเวต้องบอกลา เธอขอบคุณและบอกลามันวอลและชานซอง มันวอลขอบคุณหัวหน้าชเวเช่นกัน เธอขอกอดหัวหน้าชเวก่อนที่หัวหน้าชเวจะขึ้นรถไป หัวหน้าชเวกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทั้งคู่กอดกันทั้งน้ำตา
มันวอลเดินอยู่ในโรงแรม ที่เหลือแค่เพียงเธอเพียงคนเดียวเธอคิดถึง ฮยอนจุง หัวหน้าชเว และคิมซอนบี..
ชานซองขอท่านมาโกให้เขาได้อยู่ในช่วงหน้าหนาวกับมันวอล
ชานซองพามันวอลไปที่ต้นจันทรา และตอนนั้นเอง หิมะค่อยๆตกลงมา..
ความฝันสุดท้ายของทั้งคู่นั่นก็คือ ทั้งคู่เคยเจอกันเมื่อ 1300 ปีก่อน ตอนที่มันวอลยังเป็นเด็ก
มันวอลที่เคยบอกชานซองว่าเธอชื่อมันวอล ที่แปลว่าจันทร์เพ็ญและวาดรูปพระจันทร์ที่มือของชานซองตอนนั้น
และแล้วก็ถึงวันที่มันวอลจะจากไป..
ที่แม่น้ำสามแยก มันวอลบอกลาชานซอง มันวอลบอกว่าเธอคิดอยู่ตลอดว่าจะบอกลาชานซองยังไง แต่เมื่อถึงเวลากลับไม่รู้ว่าจะบอกลาชานซองเช่นไร เธออยากอยู่กับเขาแบบนี้ไปด้วยกันตลอด อยากเข้มแข็งต่อหน้าชานซองแต่ก็กลับทำไม่ได้ เธอขอโทษชานซอง ชานซองเองก็พยายามเข้มแข็ง
มันวอลบอกกับชานซองว่าขอให้ชาติหน้าเธอกับเขาได้เจอกันอีก
และขอบคุณชานซองที่อยู่เคียงข้างเธอ คอยมองและปกป้องเธอ
ชานซองบอกลามันวอลด้วยความเจ็บปวดใจ แต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
มันวอลค่อยๆเดินจากไป..
โรงแรม เดล ลูน่า ค่อยๆหายไปในที่สุด..
มาถึงช่วงฤดูหนาววันคริสต์มาส
ในขณะที่ทั้งคู่ต่างคิดว่า
หากสักวันนึงที่ได้เจอกันอีกในชีวิตหนึ่งที่ห่างไกลออกไป
จะมีฝันร่วมกัน มองตากัน โอบกอดและหัวเราะไปด้วยกัน
อยู่เคียงข้างกันอย่างมีความสุขไปอีกนานแสนนาน
...
มาโกเลือกเจ้าของโรงแรมคนใหม่
และโรงแรมใหม่มีชื่อว่า "Hotel Blue Moon"
