ชื่อเรื่องย่อหลัก

ดงชานเสียใจและโกรธมากเมื่อรู้ว่าไม่มีใครตามหาเขาเลยตอนที่เขาหายตัวไป และยังปิดบังเรื่องนี้ แม้แต่ฮายองเอง ฮายองจึงพูดสิ่งในใจออกมาทั้งหมด เธอยอมรับว่าเธอไม่ได้พูดความจริงออกมาตลอดเวลาที่ผ่านมา 20 ปี เธอเองก็รู้สึกผิดมาตลอดและเธอถามดงชานว่าแล้วเธอต้องทำอย่างไร ดงชานเองก็ได้แต่คิดว่าสิ่งที่เขาลงไปนั้นไม่มีใครบังคับเขาและก็เป็นความผิดเขาเอง..

ดงชานเสนอกับประธานว่าให้รับมีรันเข้าทำงาน โดยเขาบอกกับมีรันว่าจะให้มีรันฝึกงาน 3 เดือนก่อน และถามมีรีนว่าอยากทำงานที่แผนกไหน มีรันจึงบอกว่าเธออยากทำรายการวาไรตี้ ดงชานจึงมอบหมายให้มีรันคิดแผนงานรายงานวาไรตี้มาส่งมา 3 รายการ ดงชานบอกกับมีรันเรื่องอุณภูมิร่างกายและบอกให้เธอดูแลตัวเอง

ท่านประธานขอร้องให้ดงชานลืมเรื่องทั้งหมดไป และบอกว่าเขาจะชดเชยเงินให้ดงชานสำหรับ 20 ปีที่ผ่านไป และยังให้รถประจำตำแหน่งของเขากับดงชาน และขอให้ดงชานให้สัมภาษณ์เพื่อจบเรื่องนี้ และคิดถึงอนาคตของตัวเอง คิดถึงครอบครัวด้วย

ดงชานใช้รถคันใหม่ และออกไปซื้อโทรศัพท์มือถือ
และเขาซื้อโทรศัพท์ไปให้มีรันที่มหาวิทยาลัยและได้เจอกับเพื่อนๆของมีรันด้วย
มีรันเรียนรู้วิธีใช้โทรศัพท์ เธอกำลังเพลิดเพลินกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ ดงชานเห็นมีรันมีความสุข เขาเองก็สบายใจไปด้วย ดงชานบอกกับมีรันว่าด็อกเตอร์จะมาอยู่ที่บ้านเขากับบ้านมีรันสลับกัน

และระหว่างที่กำลังจะไปหาด็อกเตอร์ ดงชานกับมีรันถูกจับตัวไปบนรถแช่อาหารแข็ง แต่ก็สามารถหนีเอาตัวรอดออกมาได้ ระหว่างที่กำลังหาทางกลับกันอยู่นั้น อุณภูมิในตัวของมีรันสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนเป็นลมไป ดงชานแบกมีรันและโบกรถให้ช่วยพามีรันส่งโรงพยาบาล และบอกให้หมอช่วยลดอุณภูมิร่างกายให้เธอ ดงชานไม่สบายใจและเป็นกังวลมากที่เห็นมีรันในสภาพนี้

ถึงเวลาที่ดงชานต้องไปออกอากาศรายการตามที่ตกลงกับท่านประธาน
แต่ทว่าสิ่งที่ดงชานพูดออกไปนั้น เขากลับบอกว่าเขาเป็นหนึ่งในผู้รอดจากการทดลองแช่แข็ง