พระมเหสีทรงทูลถามฝ่าบาทว่าความจริงเป็นเช่นไร และทรงอยากรู้ว่าโอรสของพระนางอยู่ที่ไหนกัน แต่ทว่าฝ่าบาททรงจับตัวยุนจอไปที่คุกและห้ามใครเข้าไปเด็ดขาดนอกจากพระองค์ และรับสั่งให้พระมเหสีกลับเข้าตำหนักไป
ดงจูตกใจมากเมื่อรู้ว่าท่านนายกองปราบจริงๆแล้วคือพระราชา โชคดีที่นางรอดชีวิตมาได้ ฝ่าบาทให้นกดูพาดงจูกลับไป นกดูปลอบใจดงจูและบอกกับดงจูว่าเขาเองรู้ตอนที่รับตำแหน่งกับฝ่าบาทที่วังหลวง และฝ่าบาททรงขอร้องไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร
นกดูขอเข้าเฝ้าพระมเหสีเพราะจะคืนเครื่องประดับติดตัวของพระนาง แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเฝ้า
พระมเหสีทรงรับสั่งให้ดงจูช่วยหาเครื่องประดับติดตัวของพระนางที่หายไป ดงจูนึกถึงเครื่องประดับที่นกดูทำตก ดงจูจึงถามนกดูว่าเครื่องประดับนั้นนกจูเจอที่วังหลวงหรือเปล่า แต่นกดูปฏิเสธและบอกว่าเป็นของท่านแม่เขา
องค์ชายนึงยางคิดจะจับตัวไปนกดูและนำตัวไปให้ฝ่าบาท และทูลต่อฝ่าบาทว่าเขาเป็นโอรสของพระองค์ เพื่อให้ฝ่าบาททรงฆ่าโอรสตัวเองอีกครั้ง
นกดูวางแผนกับกลุ่มแม่ม่ายมูวอลเพื่อจะขโมยรายชื่อวีรชนจากองค์ชายนึงยาง
เมื่อได้รายชื่อมาแล้ว นกดูจึงรีบนำรายชื่อนั้นไปเข้าเฝ้าฝ่าบาททันที ฝ่าบาทอยู่ที่คุกใต้ดินกับยุนจอท่านพ่อของนกดู นกดูได้ยินที่ฝ่าบาทพูดถึงตัวเองว่า พระองค์ไม่ต้องการให้โอรสได้มีชีวิตอยู่ และไม่ควรที่โอรสจะมีชีวิตรอดมาได้ไม่ว่าจะเป็นสายเลือดของพระองค์ก็ตาม พระองค์ย้ำถามต่อยุนจอว่าโอรสของพระองค์อยู่ที่ใดกัน เมื่อนกดูได้ยินเช่นนั้นเขาได้แต่มองดูรายชื่อวีรชนในมือและเดินจากไปด้วยความเจ็บปวดเหลือเกิน
องค์ชายนึงยางบอกกับดงจูว่า นกดูคือโอรสของฝ่าบาท ฝ่าบาทคนที่ฆ่าครอบครัวของดงจู ทำให้ชีวิตของดงจูต้องตกระกำลำบาก ดงจูที่เกลียดฝ่าบาทและพยายามจะฆ่าฝ่าบาทมาตลอดนั้น และนกดูคือโอรสของพระองค์ ดงจูคิดถึงเครื่องประดับติดตัวที่เห็นของนกดู และที่พระมเหสีทรงตามหา ดงจูแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
ดงจูไปหานกดูที่ชิงช้าและคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างนางกับนกดูที่ผ่านมา นางวิ่งเข้าไปกอดนกดูจากด้านหลัง ทั้งคู่ที่ต่างมีเรื่องเจ็บปวด น้ำตาที่ไหลรินลงมาด้วยความเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน..
