อูจินรู้สึกผิดและเสียใจมากที่พูดแบบนั้นและห้ามไม่ให้ซอรีไปแสดง ส่วนซอรีเองเมื่อได้คิดไตร่ตรองและอยู่กับตัวเองก็คิดได้แล้วว่าการที่เธอซ้อมหนักฝืนร่างกายเพื่อให้ได้แสดงสุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอทำอยู่อาจจะทำให้เธอไม่ได้รักในเสียงดนตรีจริงๆและเรื่องที่อ้างว่าเผื่อว่าน้าจะได้มาเห็นเธอตอนแสดงนั้นก็เป็นแค่ข้ออ้าง ทั้งคู่ได้ปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยและซอรีก็ตัดสินใจว่าจะไม่ไปแสดงในงาน...
ทางด้านชานเอง ก็ซ้อมอย่างหนักและก็มาถึงวันที่เขารอคอยในการแข่งขันประเภททีม ชานและเพื่อนๆสามารถคว้าเหรียญทองแดงมาได้
ซอรีไปช่วยทุกคนจัดเวทีอูจินคอยดูซอรีเป็นห่วงและคอยดูซอรีอยู่ห่างๆ ในขณะทำการแสดงอยู่ๆ ฝ่ายเพอร์คัสชันคนนึงป่วยและมาแสดงไม่ได้ แทรินจึงขอให้ซอรีช่วยแสดงแทน ซอรีจึงได้มีโอกาสร่วมแสดงถึงจะไม่ได้เล่นไวโอลินก็ตาม
หลังจบงาน ซอรีนอนไม่หลับเลยออกมานั่งเล่นและอูจินก็มาหา ซอรีเล่าให้อูจินฟังว่าเธอยังรู้สึกเหมือนว่าตัวเองฝันไปที่ได้ร่วมแสดงด้วย และไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันตอนที่ได้แสดง อูจินจึงเอารูปวาดที่เขาวาดซอรีไว้ตอนที่เธอแสดงและบอกว่าเธอมีความสุขมากตอนที่แสดงอยู่
ซอรีเห็นรูปที่อูจินให้ถึงได้รู้ว่าตัวเองมีความสุขจริงๆ และดีใจมากที่ได้ไปร่วมแสดง ขอแค่เพียงให้เธอได้ใช้ชีวิตร่วมกับเสียงดนตรี อูจินค่อยๆเข้าไปใกล้ซอรีแล้วก็จูบเธอเบาๆ เมื่อถอนจูบซอรีรีบถอยตัวออกห่างเพราะกลัวว่าอูจินและได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงจนแทบระเบิด และนี่ก็คือจูบแรกของทั้งคู่ในชีวิต...
