หลังจากที่มีโซเป็นลมหมดสติไป และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ยองจุนคอยเฝ้าดูแลมีโซไม่ห่าง
ทันทีที่มีโซฟื้นขึ้นมา มีโซเข้าใจยองจุนดีว่าทำไมเขาถึงไม่อยากบอกความจริงกับเธอ มีโซบอกขอบคุณยองจุนทั้งน้ำตา เธอรู้ดีว่าเหตุการณ์ในวันนั้นยองจุนต้องพยายามทำตัวเข้มแข็ง เพื่อปกป้องเธอไว้ ทั้งๆที่ตัวเองกลัวมากเพียงใด และไม่เพียงเท่านั้นเขาไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดอีก เขาจึงเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาตลอด มีโซขอร้องยองจุนว่าต่อไปนี้อย่าปิดบังอะไรเธออีก ยองจุนรีบรับคำและให้สัญญาและบอกว่าเขาจะอยู่เคียงข้างเธอ
ยองจุนซื้อตุ๊กตานานะ มาให้มีโซตามคำขอในสมัยเด็กและทวงคำสัญญาที่มีโซเคยบอกไว้ว่าจะแต่งงานกับเขา มีโซบอกกับยองจุนว่าเธอมีความสุขและดีใจว่ายองจุนคือพี่ชายที่แสนดีที่เธอตามหา ยองจุนจึงบอกว่าเขาก็ดีใจมากเช่นกัน..
ยองจุนให้มีโซพักผ่อน ไม่ยอมให้มีโซไปทำงาน ทั้งๆที่มีโซยืนยันว่าเธอไม่เป็นอะไรก็ตาม ยองจุนรีบไปทำงานเพื่อจะกลับไปหามีโซและบอกว่าจะยกเลิกตารางงานทั้งหมดอีกด้วย แต่ทว่ามีโซกลับมาทำหน้าที่เลขาคิมและยืนต่อหน้าอยู่ที่ทำงานซะแล้ว..
ยองจุนพามีโซไปยังสวนสนุก และบอกกับมีโซว่าที่ตั้งของม้าหมุนตรงนี้เป็นสถานที่ ที่เขากับเธอถูกลักพาตัวมาขังไว้ ยองจุนบอกกับมีโซว่า ขอบคุณพระเจ้าที่สถานที่ตรงนี้ถูกแทนที่ด้วยม้าหมุนเครื่องเล่นที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งความสุข...
และพามีโซไปยังลานน้ำพุและบอกว่าที่ตรงนี้คือบ้านของมีโซเมื่อก่อนนี้ มีโซจับมือยองจุนและบอกว่าต่อไปนี้เขากับเธอจะมีความสุขไปด้วยกัน..
ยองจุนเป็นห่วงว่ามีโซจะฝันร้ายและกลัว จึงชวนมีโซไปค้างที่บ้าน แต่มีโซยืนยันว่าเธอไม่เป็นไร ยองจุนจึงบอกว่าถ้าหากเธอกลัวให้รีบโทรหาเขา เขาจะรอ...
ยองจุนคิดถึงเรื่องราวระหว่างเขากับมีโซ มีโซคือคนที่อยู่กับเขาในทุกๆ ช่วงเวลา เขามีเพียงเธอ โลกทั้งใบของเขามีเพียงแค่เธอ ถ้าไม่มีเธอเขาไม่รู้เลยว่าชีวิตเขาจะเป็นอย่างไร ในขณะที่มีโซกำลังจะเข้านอนอยู่ๆเสียงออดก็ดังขึ้น และนั่นก็คือยองจุนนั่นเอง เขาบอกว่าเพราะมีโซปฎิเสธจะนอนค้างบ้านเขา เขาจึงมาค้างที่ห้องมีโซเองและเสนอตัวว่าจะเป็นหมอนข้างให้เธออีกด้วย.
