โฮแกและมยองพิลบุกเข้าไปห้องใต้ดินเพื่อช่วยฮยอนซอ แต่ทว่าคนร้ายคยองจุนพาเธอหนีไปก่อนหน้านั้นแล้ว หัวหน้าอัยการจินชอลจุงต้องการปลดโฮแกออกจากหน้าที่ แต่เขาไม่สนใจคำสั่งของพ่อและขอทำคดีนี้จนกว่าจะเสร็จสิ้น
คยองจุนเป็นบุรุษพยาบาลที่ค่อนข้างเก็บตัวและไม่สุงสิงกับใคร ซงซอลขอตามโฮแกและมยองพิลไปที่โรงงานร้างแห่งหนึ่งซึ่งคยองจุนเคยทำงานที่นั่น ขณะที่คยองจุนกำลังกรอกยาให้ฮยอนซอจนเธอมีอาการสะลึมสะลือ โฮแกเผชิญหน้ากับคยองจุนและได้รู้ความจริงว่า เมื่อเจ็ดปีก่อนคยองจุนแอบชอบฮยอนซอและเฝ้าดูเธออยู่ห่างๆ ฮยอนซอรู้สึกหวาดระแวงว่ามีคนคอยสะกดรอยตาม เธอจึงไปบอกกับโฮแกซึ่งเขากำลังปฏิบัติหน้าที่ตำรวจจราจรจึงไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับเธอ จนกระทั่งเธอถูกลักพาตัวไป คยองจุนโทษว่าเป็นความผิดของโฮแกที่ไม่ใส่ใจฮยอนซอเหมือนอย่างเขา เขาจึงลงโทษด้วยการตัดนิ้วโป้งเท้าทั้งสองข้างของเธอและไปฝังไว้ที่หน้าบ้านของโฮแกเพื่อโยนความผิด โฮแกขอให้คยองจุนปล่อยฮยอนซอและลงโทษเขาแทน
เมื่อหัวหน้าแบคชัมนำกำลังเสริมมาช่วย คยองจุนจึงรีบไปล่อยสารเคมีที่ง่ายต่อการติดไฟก่อนที่จะหลบหนีไป ซงซอลพาฮยอนซอส่งโรงพยาบาลทันที โฮแกยังคงไล่ล่าคยองจุนราวกับหมาบ้า บงโดจินจึงรีบตามไปและห้ามโฮแกก่อนที่เขาจะพลั้งมือฆ่าคยองจุนด้วยความโกรธแค้น
ฮยอนซอได้รับการรักษาเส้นเสียงและอาการทางร่างกาย แต่ภาวะทางจิตใจทำให้ความจำเสื่อมชั่วคราว ยาที่คยองจุนให้เธอกินตลอดเวลาเจ็ดปีทำให้เกิดภาพหลอนและเพ้อหาคยองจุนที่เธอเรียกว่าพ่อ
ฮยอนซอจำโฮแกได้ชั่วครู่และโทษเขาที่ไม่ยอมรับสายเธอในตอนนั้น จนทำให้ถูกคยองจุนลักพาตัวไปและอยู่อย่างทรมาน โฮแกกลับไปซ้อมผู้ต้องหาคยองจุนอีกครั้ง ถึงแม้ว่าอยากจะฆ่าคยองจุนให้ตายแต่เขาก็ไม่อาจทำได้ ต่อมาโฮแกยื่นจดหมายลาออกและไปบอกพ่อของเขาว่าจะไปและไม่กลับมาอีก
บงโดจินตั้งใจสารภาพรักกับซงซอลแต่เขายังไม่ทันเอ่ยปาก เพราะต้องรีบออกไปทำงานด่วน ซงซอลเป็นห่วงจิตใจของโฮแกจึงไปหาเขาที่บ้านพักขณะที่เขากำลังเผานกกระดาษที่เคยพับให้ฮยอนซอ จากนั้นเธอก็พาโฮแกไปที่ห้องบริบารเด็กแรกเกิดในโรงพยาบาลและสอนให้เขาทำวิธีแคงการูแคร์โดยการอุ้มทารกไว้แนบหน้าอก เพื่อให้โฮแกได้รู้ว่าวิธีการนี้คือการใช้จังหวะการเต้นของหัวใจเพื่อส่งต่อความรู้สึกและความอบอุ่นให้กับผู้อื่น ซงซอลอยากจะบอกโฮแกว่าตอนนี้เธอพบคนที่ใช่แล้ว ขณะที่บงโดจินกำลังใช้เส้นด้ายเพื่อกะขนาดของแหวนที่จะมอบให้ซงซอล
