>> ฮวังซูฮยอนซ่อนลูกของเธอไว้ในเรือและนำผ้าห่อถังออกซิเจนอุ้มไว้ เพื่ออำพรางคนร้ายว่าเป็นลูกของเธอก่อนที่จะกระโดดจากเรือ เถ้าแก่โชยองแจจึงนำทารกนั้นไปเลี้ยงและอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ
>> คังโฮต้องการจับประธานซงที่ฆ่าพ่อของเขาเมื่อ 35 ปีก่อนและพยายามฆ่าเขากับแม่อีกด้วย เขาจึงยื่นข้อเสนอให้โอแทซูไปเป็นพยานในการพิจารณาคดีความผิดทุกอย่างของประธานซง เพื่อแลกกับการปล่อยผ่านความผิดทุกอย่างของตนเองและได้เป็นประธานาธิบดีอย่างที่ต้องการ ไม่เช่นนั้นฮายองก็จะไปเป็นพยานด้วยตัวเองเพราะไม่พอใจการกระทำของพ่ออยู่แล้ว
>> ประธานซงมีเส้นสายกับคนตำแหน่งสูงในสำนักงานอัยการและศาล การขอหมายจับจึงไม่ใช่เรื่องง่ายและอาจรั่วถึงหูประธานซงเสียก่อน คังโฮจึงขอความช่วยเหลือจากผู้จัดการโซโดยให้ยั่วโมโหประธานซงและอัดคลิปเสียง คังโฮเข้าจับกุมประธานซงขณะทำร้ายร่างกายผู้จัดการโซและนำคลิปเสียงไปเป็นหลักฐาน
>> หลังจากรู้ว่าคังโฮจับกุมประธานซงแล้ว ยองซุนจึงชวนเพื่อนบ้านไปโซลเพื่อฟังการพิจารณาคดีด้วยกัน ยองซุนดีใจและภูมิใจในความสำเร็จของคังโฮ เธอขอให้วิญญาณของสามีช่วยปกป้องเธอกับลูกจนกว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี ในช่วงแรกของการพิจารณาคดี ผู้จัดการโซให้การในฐานะพยานพร้อมกับคลิปเสียงและหลักฐานการทุจริตอื่นๆ เขายืนยันว่าประธานซงเคยจ้างวานให้เขาไปฆ่าจองจงกู ซึ่งเป็นจำเลยในคดีฆาตกรรมที่ยุนแจมินหลานชายของประธานซงมีส่วนเกี่ยวพัน และพัคชอลซูจำเลยคดีจองมินโฮตกลงมาเสียชีวิตในไซต์งานอูบยอกการก่อสร้าง แต่เพราะสองคนนั้นอยู่ในเรือนจำจึงรอดพ้นการถูกฆ่า
>> โอแทซูคือพยานคนต่อไปและให้การต่อศาลเรื่องการตายของฮวังซูฮยอน เขาโยนความผิดทุกอย่างให้ประธานซงรวมทั้งเรื่องลูกในท้องของเธอ คังโฮไม่คิดว่าโอแทซูจะมาไม้นี้ทั้งที่ไม่ได้ตกลงกันไว้
>> ประธานซงคัดค้านเสียงแข็งและโวยวายโอแทซูที่ร่วมมือกับลูกสาวเพื่อฆ่าคังโฮ อาการของยองซุนไม่สู้ดีนักแต่เธอพยายามฝืนทนเพื่อให้คังโฮมีสมาธิ ฮายองให้การยอมรับว่าเธอวางยาคังโฮ เพราะหลงเชื่อคำพูดของพ่อว่าคังโฮมีผู้หญิงอื่นทั้งที่เป็นคู่หมั้นของเธอในขณะนั้น แต่โอแทซูอ้างว่าประธานซงหลอกใช้ฮายองเพื่อให้ฆ่าคังโฮเพราะตนเองฆ่าพ่อของเขา นอกจากนั้นประธานซงก็สั่งฆ่าฮวังซูฮยอนเพื่อโยนความผิดทั้งหมดให้คังโฮ
>> ฮายองขอร้องพ่อให้หยุดโกหกเรื่องฮวังซูฮยอน เพราะเธอเองได้เห็นผลตรวจดีเอ็นเอแล้ว แต่โฮแทซูเตรียมการมาอย่างดีและยื่นใบรับรองแพทย์ต่อศาลว่าลูกสาวของเขาป่วยทางจิต เมื่อโอแทซูไม่สนใจคำขอร้องของฮายองที่พยายามเรียกสติของพ่อกลับคืนมา เธอจึงใหเการว่าเมื่อ35ปีก่อนพ่อของเธอร่วมมือกับประธานซงเพื่อฆ่าพ่อของคังโฮ โดยในตอนนั้นพ่อของเธอติดสินบนเจ้าของคดีและปลอมแปลงบาดแผลบนร่างกายของเหยื่อ
>> กุญแจหลักที่จะไขคดีการฆาตกรรมฮวังซูฮยอนก็คือแรงจูงใจของผู้เป็นพ่อแท้ๆของเด็ก แต่ผู้ต้องสงสัยมีทั้งประธานซงและโอแทซูรวมทั้งตัวคังโฮเอง คังโฮจึงขอเบิกพยานเถ้าแก่โชเพื่อนำลูกชายของฮวังซูฮยอนมาตรวจดีเอ็นเอเพื่อเทียบกับผู้ต้องสงสัยทั้งสามคน คังโฮไม่ปล่อยให้โอแทซูเดินออกจากศาลและขอจับกุมเร่งด่วน ในข้อหาฆ่าฮวังซูยอนกับลูก ฆ่าชเวแฮชิกเมื่อ 35 ปีก่อนและพยายามฆ่ายองซุนกับลูกชาย โอแทซูและประธานซงถูกจับกุมและได้รับโทษ ยองซุนลุกขึ้นยืนและตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจพร้อมกับชาวบ้านที่มากับเธอ
>> คังโฮกลับมาอยู่กับแม่ที่หมู่บ้านและจัดงานฉลองวันเกิดให้ท่านอย่างมีความสุขพร้อมกับชาวบ้าน ยองซุนกล่าวขอบคุณน้ำใจและความรักของทุกคน นับตั้งแต่วันที่อุ้มท้องคังโฮและมีลูกหมูเพียงตัวเดียวในวันที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ เธอรับปากว่าเมื่อจากโลกนี้ไปแล้ว เธอจะคอยต้อนรับทุกคนเป็นอย่างดีอยู่ที่ข้างบนนั้น ทุกคนฟังยองซุนด้วยความเศร้าและกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
>> ในคืนนั้นยองซุนได้มอบแหวนให้กับมีจูและคังโฮโดยมีแม่ของมีจูเป็นพยาน ยองซุนไม่ขอให้พวกเขารักกันเหมือนครั้งแรก แต่เธอต้องการให้ลูกทั้งสองรักกันเป็นครั้งสุดท้ายและอย่าพูดอะไรพล่อยๆต่อกัน เช่นเดียวกับคำพูดของพ่อคังโฮที่เธอยังจดจำ“เดี๋ยวเจอกกันนะ” การพูดคำนี้ซ้ำๆทำให้เธอมีความสุขและรู้ว่าจะได้พบกันอีก เพราะเพ่อคังโฮไม่ชอบพูดคำว่าบ๊ายบายเพราะมันดูเหมือนเป็นครั้งสุดท้าย
คังโฮนอนกับแม่และร้องเพลงโปรดให้ฟังจนกระทั่งเธอหลับไปอย่างสงบ แต่คังโฮยังคงร้องเพลงต่อไปทั้งน้ำตาและบอกกับแม่ว่า ”เดี๋ยวเจอกันนะ” ในพิธีศพของยองซุน คังโฮยังจำได้ดีในสิ่งที่แม่เคยสอนเขาไว้ล่วงหน้า คังโฮลุกขึ้นยืนร้องเพลงโปรดต่อหน้ารูปของแม่ ชาวบ้านทุกคนร่วมกันร้องเพลงกับคังโฮเพื่อส่งยองซุนให้มีความสุขที่สุด
>> ซัมชิกไปเยี่ยมฮายองที่เรือนจำเสมอและจะรอวันที่เธอได้ออกมา ผู้จัดการโซและผู้ช่วยชาช่วยกันดูแลฟาร์มหมูและสวนผักของยองซุน ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านเลิกปิดแมสก์ที่ใบหน้าและกำลังจะเดินทางกลับญี่ปุ่น เพราะพ่อของเธอเปิดแก๊งยากูซ่าใหม่ แต่อาการแพ้ท้องของเธอทำให้เธอตัดสินใจอยู่กับสามีที่หมู่บ้านแห่งนี้ต่อไป
หลังจากที่ประธานซงถูกจับแล้ว จองจงกูจึงได้รับการปล่อยตัวโดยมีพ่อแม่ของเขาและคังโฮมารอรับ แม่ของจงกูฝากอาหารไปให้ยองซุนและขอบคุณที่เธอดูแลพวกเขาตลอดมา
>> มีจูเปิดร้านของตัวเองด้วยเงินฝากของคังโฮที่เคยให้เธอไว้ คังโฮพบจดหมายของแม่อยู่ด้านหลังรูปครอบครัว ซึ่งท่านบอกว่าสายใยแห่งความผูกพันธ์จะทำให้พวกเขาได้กลับมาเป็นแม่ลูกกันอีก ยองซุนขอโทษที่เป็นแม่ที่ไม่ดีแต่ต่อไปเธอจะไม่ละเลยทุกๆความรู้สึกของลูก เธอจะพยุงลูกให้ลุกขึ้นมาทุกครั้งที่ล้มและจะไม่รีบจากไปอย่างนี้เพื่อใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกันไปนานๆ ยองซุนลงท้ายชื่อตัวเองในจดหมายว่า”แม่ร้ายๆ”
>> คังโฮนำลูกหมูตัวน้อยผูกริบบิ้นสีแดงเพื่อขอมีจูแต่งงาน และขอให้วิญญาณของแม่ปกป้องพวกเขาตลอดไป หนูน้อยเยจินงอนมีจูที่แย่งผู้ชายของเธอ แต่เมื่อเห็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของหมู่บ้านที่เดินมาพร้อมกับลูกชายวัยไล่เลี่ยกับตัวเอง เยจินจึงขออาสานำทางพวกเขาไปพบผู้ใหญ่บ้าน
