เช้าวันต่อมา และเป็นวันเกิดของด็อกมี ทันทีที่ลืมตาตื่นขึ้นมาไรอันสุขสันต์วันเกิดด็อกมี และลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันด้วยกัน อีกทั้งไรอันยังเตรียมอาหารเช้าพร้อมทำซุปสาหร่ายวันเกิดให้ด็อกมีอีกด้วย และพาด็อกมีกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องก่อนจะไปทำงานพร้อมกัน ทั้งคู่มีความสุขกันมาก
แต่ถึงจะเป็นวันเกิดของด็อกมี และเพราะใกล้ถึงงานนิทรรศการแล้ว ทั้งไรอันและด็อกมีต่างก็ต้องเร่งทำงานกันอย่างหนัก และนัดกันว่าหลังเลิกงานจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
คุณแม่ของด็อกมีเอารูปยุนแจ ตอนเด็กมานั่งดู เพราะวันก่อนอึนกีพูดถึงยุนแจทำให้คุณแม่คิดถึงเขาเช่นกัน
ไรอันวางแผนและเซอร์ไพร์สด็อกมี โดยให้ชีอันถือเค้กมาอวยพรวันเกิดด็อกมี และให้ด็อกมีได้มีเวลาอยู่กับชีอันส่วนตัว 20 นาที ด็อกมีดีใจจนแทบจะเก็บอาการไม่อยู่ เธอช่างเป็นติ่งที่คอมพลีทในชีวิตเหลือเกิน และการที่ด็อกมีได้มีเวลาอยู่ด้วยกันกับชีอัน ไรอันเองก็ได้อยู่กับแม่เป็นการส่วนตัวด้วย ถึงจะยังรู้สึกยังไม่คุ้นเคยและยังทำตัวไม่ถูกแต่ทั้งไรอันและคุณแม่ต่างก็ค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากันและมีความสุขไปด้วยกันอีกด้วย
ไรอันขับรถไปส่งด็อกมี ด็อกมีขอบคุณไรอันและบอกว่าวันนี้เธอมีความสุขที่สุดเลย
ไรอันได้รูปตัวเองตอนเด็กจากแม่และให้ด็อกมีไว้ เขาจึงขอรูปด็อกมีตอนเด็กด้วย และเมื่อดูรูปด็อกมีตอนเด็กกับคุณแม่ของด็อกมี ทำให้ไรอันจำเรื่องราวในวัยเด็กได้ว่า ไรอันตกใจมากที่คนที่พาเขาไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคือคุณแม่ของด็อกมี
อึนกีที่รู้แล้วว่าไรอันคือยุนแจ และตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับคุณแม่ด็อกมีตามตรงว่า ผอ.ไรอันคือฮอยุนแจ เพราะรู้ดีว่าเรื่องนี้กระทบจิตใจกับคุณแม่มากที่สุดอึนกีจึงพาคุณแม่ของเขาไปด้วย และเมื่อคุณแม่ด็อกมีรู้ว่าไรอันคือฮอยุนแจคุณแม่ตกใจมาก
ไรอันไปหาอึนกี และบอกอึนกีว่าเขาเพิ่งจำเรื่องราวในวัยเด็กได้ และถามอึนกีว่าจำเขาได้ใช่มั้ย อึนกีจึงบอกว่าจำได้และทักทายฮอยุนแจอีกครั้ง
คุณแม่ด็อกมี เรียกด็อกมีกลับมาที่บ้าน คุณแม่เล่าความจริงให้ด็อกมีฟังเรื่องยุนแจ และตอนนั้นที่บ้านลำบากเรื่องเงินกันมากคุณแม่จึงต้องไปยุนแจไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ด็อกมีทำใจไม่ได้ คุณแม่เองก็เจ็บปวดมากเช่นกัน
คุณพ่อของด็อกมีมาหาด็อกมีที่ห้อง และเจออึนกีที่นั่งรออยู่ข้างนอกเพราะเป็นห่วงด็อกมี คุณพ่อขอบคุณอึนกีที่ดูเคียงข้างด็อกมีและครอบครัวมาตลอด
คุณพ่อตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมด ว่าจริงๆแล้วด็อกมีมีน้องชายชื่อด็อกซู
ตอนที่ด็อกมีอายุ 7 ขวบ และด็อกซูอายุ 5 ขวบ รถโรงเรียนเกิดอุบัติเหตุทำให้เสียด็อกซูไป ด็อกมีช็อกมากเพราะอยู่ในรถโรงเรียนด้วยกันกับด็อกซูด้วย ทำให้ด็อกมีจำอะไรไม่ได้ และจำอะไรเกี่ยวกับด็อกซูไม่ได้อีกเลย คุณแม่ที่เจ็บปวดใจมากที่ต้องเสียลูกชายไป และด็อกมียังช็อกจนจำอะไรไม่ได้
ด็อกมีนั่งดูรูปด็อกซู จนจำเรื่องของด็อกซูได้ จำเหตุการณ์ทั้งหมดได้ รวมถึงอุบัติเหตุในวันนั้น ด็อกมีเจ็บปวดมาก ด็อกมีรีบกลับไปหาแม่และขอโทษแม่ ที่แม่ต้องจดจำเรื่องทุกข์ใจแบบนี้มาตลอดโดยที่เธอจำอะไรไม่ได้เลย คุณแม่กับด็อกมีปลอบใจกันและกัน
คุณแม่ให้ด็อกมีไปหาอึนกี เพราะที่ผ่านมาอึนกีคอยอยู่ข้างแม่กับพ่อและรู้เรื่องนี้มาตลอด และตอนนั้นเองอึนกีก็ยังเด็กเหมือนกับด็อกมีเช่นกัน ด็อกมีขอบคุณอึนกีที่เข้มแข็งและอยู่ข้างเธอและครอบครัวมาตลอด
วันต่อมาด็อกมีไปทำงานและตัดสินใจที่จะคุยกับไรอันตามตรงและบอกว่าคุณแม่มาที่แกลเลอรีกับเธอด้วยและอยากมาขอโทษไรอันด้วยตัวเอง คุณแม่ของด็อกมีขอโทษไรอันจากใจจริงๆ ไรอันขอบคุณ คุณแม่ที่เลี้ยงดูและให้ความรักเขามา คุณแม่กับไรอันจับมือกันและกัน
ไรอันบอกกับด็อกมีว่าไม่ต้องขอโทษเขาแล้ว ความทรงจำนั้นมันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดของยุนแจวัย 7 ขวบซึ่งทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว และให้ด็อกมีมอบความทรงจำที่ดีดีกับเขาแทน ไรอันบอกกับด็อกมีว่าเขาจะไปหาด็อกซูกับด็อกมีด้วย
งานนิทรรศการใกล้มาถึงแล้ว ทุกคนต่างทำงานอย่างหนัก หลังเลิกงานไรอันชวนด็อกมีไปที่บ้านและบอกว่าของขวัญของด็อกมีมาถึงแล้ว และเมื่อไปถึง ไรอันปิดตาด็อกมีไว้และพาไปดูของขวัญที่เขาเตรียมเอาไว้ และเมื่อได้เห็นของขวัญที่ไรอันเตรียมไว้ในนั่นคือภาพวาดที่ไรอันวาดให้กับด็อกมีนั่นเอง ไรอันกลับมาวาดรูปได้อีกครั้งแล้ว ด็อกมีดีใจจนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ด็อกมีบอกกับไรอันว่ามันสมบูรณ์แบบมาก และจับมือไรอันไว้และมองดูภาพนั้นด้วยกัน
ไรอันพูดกับด็อกมี ว่าครั้งแรกที่เขาได้เจอกับด็อกมี ด็อกมีก็จับมือเขาไว้แบบนี้
และการที่เขาวาดรูปไม่ได้อาจจะเป็นเพราะสวรรค์อยากให้เขาได้ตามหาสิ่งที่มีค่ามากกว่านั้น สำหรับเขาแล้วสิ่งนั้นก็คือด็อกมี...
