คนร้ายบุกเข้าไปในบ้านของฮเยจิน หัวหน้าฮงเข้ามาช่วยไว้และโดนแทงที่ต้นแขน ซองฮยอนเปลี่ยนใจขับรถกลับมาที่กงจินเพื่อจะสารภาพความในใจกับฮเยจิน แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ชุลมุนในหมู่บ้าน เขาจึงรีบตามไปที่โรงพยาบาลจึงเห็นความสัมพันธ์ระหว่างฮเยจินกับหัวหน้าฮงที่สนิทสนมกันมากขึ้น เขาขอตัวกลับโซลโดยบอกว่าแวะกลับมาเอาของที่ลืมไว้เท่านั้น ต่อมาเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกว่าคนร้ายเป็นคนเดียวกับที่พยายามทำร้ายครูโชฮีก่อนหน้านี้
ในคืนนั้นหัวหน้าฮงให้ฮเยจินไปนอนค้างที่บ้านของเขา ทั้งคู่ได้คุยกันทำให้ฮเยจินได้รู้เรื่องราวของเขาและปู่มากขึ้น หัวหน้าฮงบอกว่าเธอเป็นคนที่สองที่เขาเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง ฮเยจินข้องใจว่านอกจากเธอแล้ว หัวหน้าฮงยังเล่าให้ใครฟังอีก ฮเยจินนอนไม่หลับ หัวหน้าฮงจึงอ่านหนังสือให้เธอฟัง ฮเยจินละเมอออกมาถามหัวหน้าฮงว่าอีกคนที่เขาพูดถึงคือใครกันแน่ เขาจึงบอกว่าเป็นคนที่อบอุ่นมากโดยไม่ได้บอกว่าเป็นใครกัน
ซองฮยอนไม่ได้กลับโซลตามที่บอกฮเยจิน แต่เขาใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่กงจินเพื่อทบทวนเรื่องราวต่างๆ ระหว่างเขาและฮเยจิน
เจ้าหน้าที่ชเวอึนชอลอยู่เป็นเพื่อนมีซอนทั้งคืนในขณะที่เธอนั่งรอแม่อยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด ความรู้สึกของมีซอนที่มีต่อเขาจึงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ฮวาจองไปที่สำนักงานผู้ใหญ่บ้านเพื่อเสนอเรื่องระบบความปลอดภัยในหมู่บ้าน ยองกุกอยากจะถามเหตุผลที่เธอขอหย่า แต่ฮวาจองไม่เปิดโอกาสให้
ซองฮยอนขอเวลาส่วนตัวหนึ่งวันเพราะไม่มีสมาธิทำงาน นักเขียนวังจึงอนุญาตและบอกว่าไม่อยากให้เขาเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงานอีก จากนั้นนักเขียนวังก็พึมพรำกับตัวเองว่าเมื่อไรเธอจะได้เป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงานของเขา มีซอนบอกชเวอึนชอลว่าเธอจะเป็นฝ่ายตัดใจจากเขาเอง แต่ขอให้เขาพูดคุยกับเธอเหมือนเดิมตามปกติ
ฮเยจินเป็นห่วงว่าหัวหน้าฮงอยู่คนเดียวในวันไหว้ครบรอบปู่ เธอจึงซื้อของไหว้ไปฝาก และชาวบ้านก็ช่วยกันนำของมาฝากมากมาย ฮเยจินอยู่เป็นเพื่อนหัวหน้าฮงในพิธีไหว้เขาจึงขอให้เธอแนะนำตัวกับปู่ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็กินข้าวด้วยกัน ฮเยจินแกะปูหิมะให้หัวหน้าฮงกิน เพราะเห็นว่าแขนของเขายังบาดเจ็บอยู่ เธอเผลอพูดออกมาว่าถ้าไม่รักกันจริงก็คงไม่แกะให้กินหรอก จากนั้นเธอก็รีบขอตัวกลับเพราะความขวยเขิน
ซองฮยอนซึ่งยืนรอฮเยจินอยู่หน้าบ้านจึงชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันและสารภาพรักกับเธอ ทั้งมีซอนและฮเยจินตกลงกันว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนสมองด้วยกันที่โซลในวันรุ่งขึ้น ระหว่างทางฮเยจินคิดว่าเธอลืมถอดปลั๊กเครื่องม้วนผม มีซอนจึงโทรบอกหัวหน้าฮงให้ช่วยไปถอดปลั้กที่บ้าน เมื่อหัวหน้าฮงไปถึงปลั๊กไม่ได้เสียบอยู่
คุณยายกัมรีรู้ว่าหัวหน้าฮงมีใจให้ฮเยจิน จึงบอกเขาให้สลัดความดื้อรั้นและทำตามหัวใจตัวเอง เพราะชีวิตคนเรามันสั้นนัก
มีซอนสังเกตว่าฮเยจินเปลี่ยนไป เพราะระหว่างช้อปปิ้งเธอก็เลือกแต่เสื้อผ้าผู้ชายและในระหว่างมื้ออาหารฮเยจินก็ยังเล่าเรื่องแกะปูหิมะให้หัวหน้าฮงกินอีก เมื่อฝนตกฮเยจินก็เดินลุยฝนทั้งๆ ที่เธอเกลียดฝนที่สุด ฮเยจินนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับหัวหน้าฮง จึงบอกมีซอนว่าเธอจะรีบกลับกงจิน มีซอนรู้ว่าตอนนี้เพื่อนของเธอรู้ใจตัวเองแล้ว
เมื่อกลับถึงกงจินในคืนนั้น ฮเยจินสารภาพกับหัวหน้าฮงว่าเธอชอบเขา ถึงแม้ว่าการใช้ชีวิตทุกอย่างจะแตกต่างกันสุดขั้ว แต่ตอนนี้เธอจะไม่สนใจอะไรแล้วเพราะความรู้สึกที่มีต่อเขามันกำลังเอ่อล้น หัวหน้าฮงจึงตอบว่าเขาก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน และโน้มตัวไปจูบเธอ
บทส่งท้าย
เมื่อครั้งที่คุณปู่จัดงานวันเกิดให้หัวหน้าฮงในวัยเด็กนั้น ปู่ได้อธิษฐานว่าหากวันใดที่หลานชายต้องอยู่คนเดียว ขอให้พบคนดีๆ ที่มาอยู่เคียงข้าง และในวันที่หัวหน้าฮงไปถอดปลั๊กไฟที่บ้านของฮเยจิน เขาเห็นรูปครอบครัวที่ตั้งอยู่ จึงรู้ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงที่ปู่ของเขาเคยถ่ายรูปครอบครัวให้ในตอนนั้น
