หลังจากเกิดเรื่องในงานเลี้ยงปิดกล้อง ฮเยจินเป็นห่วงหัวหน้าฮงและต้องการดูแลเขา แต่หัวหน้าฮงปฏิเสธและบอกว่าเขาทำให้พ่อของคิมโดฮาต้องเป็นอัมพาตและยังฆ่าผู้ชายที่อยู่ในรูปครอบครัวเที่เธอเห็นอีกด้วย จากนั้นหัวหน้าฮงก็ได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ในบ้าน ทุกคนในหมู่บ้านทำมาหากินตามปกติแต่ทุกสิ่งดูวุ่นวายไปหมดเพราะไม่มีหัวหน้าฮงมาช่วยเหลือพวกเขาเหมือนเช่นเคย คุณยายกัมรีนำอาหารไปส่งที่บ้านของหัวหน้าฮงด้วยความเป็นห่วง
ซองฮยอนไม่พอใจเมื่อเห็นนักเขียนวังคุยกับผู้ชายอื่นแม้จะเป็นเรื่องงานก็ตาม คิมโดฮาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพ่อตัวเองให้ซองฮยอนฟังว่า ในตอนนั้นพ่อของเขาเป็น รปภ. ที่วายเคบริหารสินทรัพย์ในขณะที่ฮงดูชิกเป็นผู้จัดการฝ่ายกองทุนและชักชวนพ่อของเขาให้ร่วมลงทุน ด้วยความสนิทและไว้ใจฮงดูชิก พ่อของเขาจึงนำเงินประกันบ้านและหากู้เงินเพื่อมาลงทุน จากนั้นก็เกิดเหตุการณ์เบนจามินโฮลดิ้งส์เมื่อสองสามปีก่อน ทำให้ราคาหุ้นทั่วโลกดิ่งฮวบและกองทุนก็ราคาตกลงครึ่งหนึ่ง ความสะเทือนใจในครั้งนั้นทำให้พ่อของเขาคิดฆ่าตัวตายและกลายมาเป็นอัมพาตช่วงล่างมาจนถึงทุกวันนี้ นอกจากพ่อของเขาแล้วเหตุการณ์นั้นยังทำให้เพื่อนสนิทรุ่นพี่ของฮงดูชิกเสียชีวิตจากอุบัติเหตุอีกด้วย ต่อมาซองฮยอนจึงรู้ว่ารุ่นพี่คนนั้นก็คือพัคยองจูซึ่งเป็นพี่เขยของลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง
ยองกุกและฮวาจองบอกกับอีจุนว่าพวกเขาจะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม อีจุนยอมรับในสิ่งที่พ่อแม่ตัดสินใจแต่แอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวและไม่กลับบ้านจนทุกคนเป็นห่วงและออกตามหา อีจุนบอกว่าเขาร้องไห้ด้วยความดีใจที่จะได้อยู่กินข้าวพร้อมกันพ่อแม่ลูกและไม่ต้องการให้พ่อกับแม่เป็นกังวลหากเห็นเขาร้องไห้
ฮเยจินยังไม่ให้คำตอบรุ่นพี่ที่ชวนเธอให้ไปเป็นศาสตราจารย์คลินิก คุณยายกัมรีนำอาหารมาให้ฮเยจินและบอกว่าหัวหน้าฮงไม่แตะต้องอาหารเลย จากนั้นฮเยจินก็ไปหาเขาที่บ้านและได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเกี่ยวกับลุ รปภ. และพัคยองจู ในคืนที่ลุง คิมกีฮุนพยายามฆ่าตัวตาย ฮงดูชิกมัวแต่ยุ่งกับเหตุการณ์วุ่นวายในตอนนั้นจึงไม่ได้รับสายของเขา พัคยองจูอาสาขับรถให้ดงชิกไปเยี่ยมลุงคิมกีฮุนด้วยกันที่โรงพยาบาล แต่เกิดอุบัติเหตุระหว่างทางทำให้พัคยองจุนเสียชีวิตและตัวเขาเองบาดเจ็บ
ขณะที่ดงชิกพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล เขาคิดจะกระโดดสะพานฆ่าตัวตายตามพัคยองจูไป แต่จู่ๆ คุณยายกัมรีก็ส่งข้อความมาบอกว่าท่านมาหาเขาที่โซลด้วยความคิดถึงพร้อมกับนำอาหารมาฝากด้วย เขาจึงคิดได้ว่าหลงลืมท่านไป จากนั้นจึงกลับมาอยู่ที่กงจินแม้จะสิ้นหวังในชีวิตก็ตาม เพื่อไม่ให้เขาหดหู่หรือสิ้นหวังในชีวิตอีกต่อไป ชาวบ้านทุกคนจึงจ้างเขาทำโน่นทำนี่มาโดยตลอดนับจากวันนั้น หัวหน้าฮงเล่าทุกเรื่องให้ฮเยจินฟังทั้งน้ำตาและโทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง เธอจึงกอดเขาและปลอบใจว่าเขาสามารถระบายความทุกข์ในใจกับเธอได้ตลอดเวลาเพราะไม่อยากให้เขาต้องเก็บซ่อนความเจ็บปวดในใจไว้คนเดียว
คิมโดฮาอาสาไปกงจินกับซองฮยอนเพื่อเก็บงานชิ้นสุดท้าย โดฮาไปหาดงชิกและปรับความเข้าใจกัน เพราะเขาได้ทบทวนแล้วว่าหลังจากเกิดเรื่องกับพ่อ หัวหน้าฮงไม่ได้อยู่เฉยแต่ได้ขายทรัพย์สินทุกอย่างที่มีเพื่อนำเงินสดมาให้แม่และช่วยครอบครัวของเขา ทำให้พวกเขาได้ย้ายไปอยู่อพาร์ตเมนต์ที่ดีกว่า มีเงินใช้หนี้ และได้สูทชุดใหม่ไปสมัครงานตามที่พ่อของเขาตั้งใจไว้ จากนั้นหัวหน้าฮงก็ขอโทษโดฮาในสิ่งที่เกิดขึ้น
ครูโชฮีแสดงความดีใจเมื่อรู้ว่าฮวาจองและยองกุกกลับมาคืนดีกันแล้ว ครูโชฮีสารภาพว่าในตอนนั้นคนที่เธอชอบไม่ใช่ยองกุกแต่เป็นฮวาจอง ซึ่งเธอตัดใจได้แล้ว ฮวาจองบอกว่าเธอรู้มาตลอดว่าโชฮีคิดอย่างไรกับเธอ แต่เธอก็มองเธอเป็นเพียงน้องสาว
หัวหน้าฮงใส่สูทชุดโปรดและเตรียมไปเคารพหลุมศพของพัคยองจูพร้อมกับฮเยจิน แต่พวกเขาเจอกับภรรยาของพัคยองจูและฮารังลูกชายของเธอ ภรรยาของพัคยองจูขอให้หัวหน้าฮงยกโทษให้ตัวเองและเริ่มต้นชีวิตใหม่ เพราะเธอไม่ได้โกรธหรือโทษหัวหน้าฮงอีกต่อไปแล้ว
หลังจากปิดกล้องไปแล้ว คุณยายกัมรีก็กลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมโดยมีคุณยายมาจีและคุณยายซุกจามาอยู่เป็นเพื่อน ในคืนนั้นพวกเขานอนคุยกันอย่างมีความสุขและตกลงกันว่าจะไปปิกนิกด้วยกันในวันรุ่งขึ้น แต่ในกลางดึกคืนนั้นคุณยายกัมรีได้จากไปอย่างสงบ
บทส่งท้าย..
ทั้งฮเยจินและหัวหน้าฮงต่างก็ไม่รู้ว่าในคืนที่หัวหน้าฮงคิดจะกระโดดสะพานฆ่าตัวตายนั้น ฮเยจินคือคนโทรแจ้งกู้ชีพเพราะเห็นชายคนหนึ่งใส่ชุดผู้ป่วยนั่งอยู่ราวสะพาน ซึ่งผู้ชายคนนั้นคือหัวหน้าฮง ฮเยจินจอดรถรอจนรถกู้ภัยมารับเขาไปอย่างปลอดภัย
