จุนกยองกระโดดลงมาจากดาดฟ้าแต่รอดชีวิตมาได้เพราะโดนสิ่งของอื่นก่อนจะถึงพื้น เพื่อนทั้งสามคนของหัวหน้าคังที่แอบดูสถานการณ์อยู่รีบโทรแจ้งรถพยาบาล จุนกยองถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยซอกจุนตามไปเยี่ยมที่นั่นซึ่งหมอบอกว่าเธอขาดสารอาหารและเลือดจางอย่างรุนแรง จึงจำเป็นจะต้องตรวจอย่างละเอียดต่อไป ซอกจุนเป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบจุนกยองตั้งแต่อยู่สถานเด็กกำพร้า แต่เธอเลือกกยอรเยทั้งที่เขาคิดกับเธอเพียงแค่น้องสาว
กยอรเยและยอนจูกลับมาที่เดิมอย่างปลอดภัย ทุกคนให้การต้อนรับการกลับมาของเขาอย่างอบอุ่น คุณป้ายอมซุนจาทำคุ้กกี้วอลนัตให้กยอรเยและทุกคน หัวหน้าคังนำคุ้กกี้ไปฝากยอนจูที่ต้องเข้าเวรดึก แต่เขาไม่พบเธอเพราะเธอขึ้นไปที่ห้อง403
ยอนจูไม่รู้ว่าผู้ป่วยที่ห้อง403ที่เธอต้องดูแลอยู่นั้นเป็นใคร เธอจำได้เพียงว่าเขาคืออาชญากรที่มาพร้อมกับลูกน้องที่มาตามหาหัวหน้าคังเพราะปัญหาบางอย่าง แต่หัวหน้ายุนผู้ก่อตั้งจีนี่ที่ล่วงลับไปแล้ว ไปพบเขานอนสลบอยู่ที่เนินเขาและขอร้องเธอให้ช่วยดูแลเพราะไม่อยากให้หัวหน้าคังต้องตกเป็นฆาตกรและห้ามบอกเรื่องนี้กับหัวหน้าคัง ยอนจูจึงต้องดูแลชายคนนี้ตั้งแต่ตอนนั้นโดยมีทีมจีนี่ช่วยเหลือโดยที่คังแทชิกไม่รู้
กยอรเยไม่มีความทรงจำเรื่องแม่ที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนพ่อ เขาก็ลบจากความทรงจำไปหมดแล้ว จำหน้าตาไม่ได้หรือแม้แต่เสียง จำได้เพียงรางๆว่าคนที่เขาเรียกว่าพ่อนั้นเป็นคนเลวมาก ชอบเหวี่ยงค้อนไปทั้ว ชอบเมาแล้วแกว่งมีดใส่เขา
คนไข้ห้อง403อาการวิกฤติ ยอนจูจึงเรียกหมอยังมาช่วย ซึ่งเขาให้ยากล่อมประสาทไปและคิดว่าคงสงบได้อีกสักพักหนึ่ง หมอยังไม่เข้าใจเหตุผลที่ยอนจูซ่อนคนไข้รายนี้มาเป็นเวลานาน เธอจึงบอกว่าไม่มีทางเลือกในสถานการณ์ตอนนั้น และไม่อยากให้คนดีอย่างหัวหน้าคังต้องกลายเป็นคนร้ายในเวลาที่เหลืออีกไม่มาก
กยอรเยได้รู้ความลับที่ห้อง403เพราะบังเอิญได้ยินสิ่งที่ยอนจูคุยกับหมอยัง เธอจึงขอร้องกยอรเยไม่ให้บอกหัวหน้าคัง ขณะที่กยอรเยกำลังคุยกับรูปของลูกจ๋า เขารู้สึกว่ามีคนเดินผ่านจึงเดินออกมาดูแต่ไม่พบใคร อาการของหัวหน้าคังเริ่มกำเริบและหลับไปในรถพยาบาล กยอรเยเดินผ่านมาเห็นจึงห่มผ้าให้และหยิบรูปถ่ายของหัวหน้ากับลูกชายใส่ไว้ในมือของเขา โดยที่ชายคนนั้นแอบดูอยู่ที่มุมตึก
ยอนจูอยากให้หัวหน้าคังทำคีโม แต่เขาปฏิเสธและบอกว่าตอนนี้มีความสุขอยู่แล้ว กยอรเยขอยืมชุดสูทของคนไข้และรองเท้าหนังของตาฮวัง และช่วยแต่งตัวให้หัวหน้าคังเพื่อไปพบฮวังแจชอลเพื่อนเก่าซึ่งตอนนี้เป็นผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์เพื่อถามหาพีดีคนหนึ่งที่เขาคิดว่าเป็นคนที่คุณตาซงจางโฮผู้ป่วยมะเร็งกล่องเสียงอยากเจอเป็นครั้งสุดท้าย
ผอ.ฮวังแจชอลชวนหัวหน้าคังไปกินข้าวเย็นด้วยกันเพื่อพบกับเพื่อนนักธุรกิจอีกหลายคนที่เคยลงทุนกับคังแทชิกและล้มเหลว หัวหน้าคังรู้สึกมีความสุขที่เพื่อนๆ ทุกคนได้ตำหนิในสิ่งที่เขาทำผิดพลาด
กยอรเยขับรถพยาบาลมารับที่หน้าร้านอาหารโดยสวมบทผู้ติดตามประธานคังแทชิกต่อหน้าเพื่อนๆ ของเขา ระหว่างทางกลับกยอรเยมอบรองเท้าหนังคู่ใหม่ให้หัวหน้าคัง หัวหน้าคังโทรหาพีดีแบแจซอกตามนามบัตรที่ผอ.ฮวังแจชอลให้มา จึงรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่มกโพ หัวหน้าคังนำข่าวนี้ไปบอกคุณตาซงซึ่งท่านยินดีที่จะเดินทางไปหาแม้ว่าระยะทางจะไกลก็ตาม
ในวันเดินทางไปมกโพ นักสังคมสงเคราะห์กูเป็นห่วงคุณตาที่ต้องเดินทางไกลเพราะช่วงนี้อาการของท่านแย่ลง ระหว่างแวะพักกลางทาง กยอรเยอยู่เฝ้าคุณตาซงบนรถเพื่อรอหัวหน้าคังและยอนจูที่ไปเข้าห้องน้ำ แต่เขาต้องรีบวิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกของยอนจูซึ่งอยู่กับหัวหน้าคังที่ล้มและหมดสติอยู่ตรงนั้น
