กยอรเยพยายามจะบอกยอนจูเรื่องผู้ป่วยห้อง403 แต่เธองานยุ่งเกินกว่าจะมีเวลารับฟัง จองซอกปวดใจที่จุนกยองเห็นเขาเป็นเพียงพี่ชายคนหนึ่ง เธอปฏิเสธการพบจิตแพทย์และไม่ต้องการมีชีวิตอยู่ กยอรเยเพิ่งรู้ว่าป้าแม่บ้านชเวด๊อกจาเป็นโรคสมองเสื่อม ตาฮวังอยากให้เธอไปอยู่ที่หมู่บ้านโรคสมองเสื่อมโฮเกเวย์ในประเทศเนเธอร์แลนด์ซึ่งมีจำนวนบุคลากรที่คอยดูแลมากกว่าจำนวนผู้ป่วยพร้อมกับสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง หัวหน้าคังฝากกยอรเยให้ช่วยหาข้อมูลทุกอย่างรวมทั้งค่าตั๋วเครื่องบินและค่าใช้จ่ายทั้งหมดในระหว่างที่เขาไม่อยู่ และที่สำคัญหัวหน้าคังอยากให้กยอรเยพายอนจูไปเดตอีกสามครั้ง เช้าวันต่อมาหัวหน้าคังเดินทางไปรักษาตัวตามลำพังโดยนำสร้อยคอรูปคู่หน้ารถไปด้วย
ผู้ป่วยห้อง403 ขอเวลากยอรเยจนกว่าความจำของเขาจะฟื้นคืนกลับมาทั้งหมด เขาขอร้องกยอรเยอย่าเพิ่งบอกใครเรื่องที่เขาฟื้น เมื่อใดความจำทั้งหมดกลับมาแล้ว เขาจะขอโทษทุกคนอย่างจริงใจรวมทั้งลูกชายที่หายตัวไปและจะไปจากที่นี่
แจยอนพี่สาววัยสิบเอ็ดขวบพร้อมกับโฮยอนน้องชายวัยเจ็ดปี ทั้งคู่สูญเสียพ่อแม่และอยู่กับยายยูบ๊กรเยซึ่งตอนนี้ป่วยอยู่ที่ห้อง102 เด็กทั้งคู่กลัวว่าตัวเองจะถูกส่งไปอยู่สถานเด็กกำพร้าหากยายเป็นอะไรไป กยอรเยทำอาหารให้พวกเขากินและให้ช่วยงานเล็กๆน้อยโดยบอกว่าจะพาเข้าทีมจีนี่ นอกจากนั้นกยอรเยยังสอนพวกเขาวาดรูป กยอรเยอยากรู้ความปรารถนาสุดท้ายของยายแต่ทว่าท่านก็ยังไม่ฟื้น แจยอนและโฮยอนจึงพาเขาไปที่บ้านและวาดรูปต้นไม่ที่ยายชอบปลูกมาติดไว้ที่ผนังห้อง102 ชายหญิงคู่หนึ่งมารับเด็กทั้งสองคนโดยอ้างว่าเป็นญาติ แต่กยอรเยไม่ไว้ใจและขอเวลาตรวจสอบหลายๆอย่าง
กยอรเยเพิ่งรู้ว่ากระเป๋าใส่เงินที่ซ่อนไว้ท้ายรถได้หายไป เขาจึงสงสัยว่าเป็นฝีมือของผู้ป่วย403 หมอยังชีฮุนเห็นหลังชายคนหนึ่งเพิ่งเดินผ่านไป เขาจึงคิดว่าผู้ป่วยห้อง403 คงฟื้นแล้ว แต่เมื่อกลับไปดูที่ห้องนั้น ก็พบว่าชายคนนั้นยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง
กยอรเยพาผู้ป่วย403ไปที่โบสถ์ของโรงพยาบาล โดยไม่ได้บอกใครและขณะที่ปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง กยอรเยขึ้นไปที่ห้องพักและดูทรัพย์สินของเขา จึงพบรูปถ่ายคู่และบันทึกที่เขียนว่าเป็นเดตแรกของเขากับลูกชายที่ชื่อกยอรเย
