ทุกคนกลับมาทำงานตามปกติหลังจากจบทริปที่กรุงเทพ ซารังมอบของฝากจากเมืองไทยให้กับเพื่อนร่วมงานของเธอ กูวอนเตรียมจัดงานครบรอบ 100 ปี ของโรงแรมและไม่ลืมที่จะมอบของกำนัลให้กับพนักงานทุกคนด้วย ฮวารันเตรียมเชิญแขกวีวีไอพีที่เธอรู้จักและต้องการจัดลำดับการกล่าวอวยพรในงานต่อจากท่านประธานใหญ่ แต่กูวอนได้เตรียมแขกของตนเองไว้แล้วโดยไม่บอกฮวารัน กูวอนตรวจสอบการเตรียมงานทุกแผนกอย่างละเอียดรวมทั้งการซ้อมบริการล่วงหน้า
โรอุนสารภาพกับพยองฮวาว่าเขาชอบเธอ แต่เธอปฏิเสธที่จะรับความรู้สึกนั้น กูวอนคุยกับพนักงานเปิดประตูคิมบงชิกที่ทำงานในโรงแรมคิงมา 30 ปี เขาไม่ได้ถามเรื่องแม่ที่หายไปแต่เชิญให้มาร่วมงานเลี้ยงของโรงแรม ในฐานะคนเก่าแก่ที่มีส่วนทำให้โรงแรมเจริญเติบโตมาถึงทุกวันนี้
ซารังแปลกใจที่กูวอนไม่สนใจตามหาแม่อีก เธอจึงไปถามคิมบงชิกซึ่งเขาไม่รู้รายละเอียดมากนัก แต่บอกซารังให้ไปถามแม่บ้านเก่าแก่คิมอ๊กจา คิมอ๊กจาไม่พอใจซารังที่เดินเข้าห้องแขกโดยไม่ถอดรองเท้าขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดห้องพัก
กูวอนนำของฝากจากเมืองไทยไปให้คุณย่าของซารัง และสัญญาว่าจะดูแลซารังกับคุณย่าตลอดไปเพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านเลี้ยงดูซารังเป็นอย่างดี คุณย่าขอให้กูวอนนำของฝากไปแบ่งให้คุณพ่อของเขาด้วย
ฮวารันกังวลว่ากูวอนจะเตรียมงานไม่สำเร็จ แต่ท่านประธานใหญ่บอกว่ามันคือโอกาสที่ควรจะมอบให้กูวอน ถ้าหากเขาทำล้มเหลวก็ค่อยให้รับผิดชอบหลังจากนั้น
แขกทุกคนมาร่วมงานเลี้ยงของโรงแรม หลังจากที่กูวอนและท่านประธานกล่าวเปิดงานแล้ว ลำดับต่อไปควรจะเป็น ส.ส.พัคดูชิก แต่ฮวารันต้องเสียหน้าครั้งใหญ่เมื่อลำดับการกล่าวอวยพรคือพนักงานเก่าแก่ของโรงแรม และเจ้าของร้านพิซซาซึ่งเป็นลูกชายของอดีตสมาชิกของสโมสรโรงแรมคิงที่มีบุญคุณกับโรงแรม ส.ส.พัคไม่พอใจฮวารันและขอตัวกลับก่อนโดยกล่าวอาฆาตมาดร้ายกับเธอ
ซารังนัดกูวอนที่บ้านของเธอในวันอาทิตย์ที่จะถึงเพื่อใช้เวลาส่วนตัวด้วยกัน แต่จู่ๆเพื่อนทั้งสองคนก็มาพร้อมกับเลขาโนและโรอุน พวกเขาร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นซารังและกูวอนกำลังจูบกันอย่างลึกซึ้ง
