ดงชานเข้าไปรับยาปรับอุณหภูมิ ดอกเตอร์ฮวังบอกกับดงชานว่าหลังจากนี้อีก 1 สัปดาห์ร่างกายของดงชานจะเป็นปกติ ระหว่างที่ฉีดยาเข้าไปหัวใจของดงชานเต้นแรงผิดปกติ แต่ผลโดยรวมเป็นที่น่าพอใจแต่ระหว่างนี้ดงชานต้องรับมือกับผลข้างเคียงระหว่างนี้ไปก่อน
มีรันนั่งรถไปกับนักสืบซอ และมีรถตำรวจสายตรวจตามมา นักสืบซอจึงลงไปดู
และก็หายไป แต่ทว่าคนที่เดินมาหามีรันกลับเป็นเทอร์รี่ โชคดีที่ดงชานให้เครื่องช็อตไฟฟ้าพกติดตัวไว้ มีรันจึงสามารถป้องกันตัว และเอาตัวรอดมาได้ เมื่อดงชานรู้ เขาเป็นห่วงมีรันมาก
ดงชานบันทึกวิดีโอของตัวเองในระหว่างที่ได้รับยาปรับอุณภูมิของร่างกายไปด้วยอย่างละเอียด
จีฮุนถามดงชานว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะเข้าร่วมการทดลองมั้ย ดงชานยืนยันว่าเขาก็จะเข้าร่วมเช่นเดิม จีฮุนจึงถามเหตุผล ดงชานจึงบอกว่าเพราะว่าไม่มีใครเข้าอยากทำ และเขาคิดว่าควรทำสิ่งที่ไม่มีใครคิดจะทำเพื่อสร้างอนาคตที่ดีกว่านั่นคือหน้าที่ของผู้กำกับ
ฮงซอกเสนอให้ฮายองให้ไปเป็นผู้สื่อข่าวที่วอชิงตัน ฮายองจึงบอกเรื่องนี้กับดงชาน
และบอกว่าอีก 2 ปีเธอถึงจะกลับมาอีกครั้ง ฮายองบอกว่าเธอมีความสุขมากกว่าเดิมและหวังว่าเธอกับเขาจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีกครั้ง
ร่างกายของดงชานเริ่มเปลี่ยนไป หัวใจของดงชานเต้นเร็วขึ้นแต่อุณหภมิไม่เพิ่มขึ้นแล้ว เริ่มมีอาการหนาว และค่อยๆตอบสนองกับสารที่ฉีด และอุณภูมิร่างกายก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
และแล้วก็ถึงวันที่ดงชานไปฉีดยาเข็มสุดท้าย ในการทำให้อุณหภูมิเป็นปกติ
และดงชานจะต้องอดทนและผ่านมันไปให้ได้ จนกระทั่งอุณภูมิของดงชานขึ้นมาเป็น 36.5 องศา
ดงชานบอกกับมีรันว่าอีกไม่นานแล้วที่พวกเขาจะได้ใช้ชีวิตเหมือนกับคนอื่นๆ
ผลการทำสอบของดงชานก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจและปกติดี
และก็เตรียมตัวให้มีรันได้รับยาปรับอุณหภูมิเป็นคนต่อไป
ดงชาน มีรันออกกองเพื่อถ่ายทำทีเซอร์ แต่ระหว่างนั้นคนร้ายก็ปรากฏตัวขึ้น มีรันเห็นคนร้ายจึงเข้าไปกอดดงชานและโดนคนร้ายแทง มีรันจะต้องมีการผ่าตัดฉุกเฉินเพราะแผลค่อนข้างลึกและเลือดออกเยอะ ถ้าไม่ได้รับการผ่าตัดภายใน 24 ชั่วโมงหัวใจของเธอจะหยุดเต้น
และทางเดียวที่จะสามารถทำได้ตอนนี้นั่นก็คือ ต้องให้มีรันเข้าไปอยู่ในแคปซูลแช่แข็งก่อน อุณหภูมิในนั้นจะช่วยให้เลือดของมีรันหยุดไหลเวียน
ดงชานได้รับพัสดุที่มีรันส่งมา ข้างในเป็นสูทที่มีรันซื้อไว้ให้ดงชาน
และการ์ดที่มีรันเขียนไว้ว่า "ผู้กำกับสู้ฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันชอบคุณมากกว่า"
ดงชานไปหามีรันที่อยู่ในแคปซูล และยืนมองดูด้วยความเจ็บปวด
