คังมินช่วยโดฮาไว้และต้องการจับกุมออมโฮ แต่โดฮาขัดขวางคังมินเพื่อให้ออมโฮหนีไป เขาเชื่อว่าการเผชิญหน้ากับออมโฮและได้บอกความจริงทั้งหมด จะทำให้ออมโฮเข้าใจและไม่กลับมาตามล่าเขาอีก ออมโฮเดินทางกลับฮักชอนและรู้อยู่แก่ใจดีว่าตนเองคือคนที่ปลูกฝังออมจีว่าโดฮาคือความฝันเดียวของเธอ
ชาอนตกใจและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจที่โดฮาปลอดภัยและยังไม่ตายถึงแม้ว่าเขาไม่ได้รักเธอก็ตาม เรื่องที่เกิดขึ้นกับโดฮาและรอยช้ำบนใบหน้าของเขา ทำให้ซลฮีเป็นห่วงและคิดจะหาบอดี้การ์ให้เขา แต่โดฮาปฏิเสธเพราะรู้สึกอึดอัด ซลฮีรู้ดีว่าคังมินเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ แต่เธอยืนกรานว่าเชื่อใจโดฮาเพราะเขาไม่เคยพูดโกหก
ประธานโจดึกชานอยากให้โดฮาย้ายไปอยู่ที่อื่นเพื่อความปอลดภัย แต่โดฮาอยากอยู่ที่เดิมเพื่อปกป้องซลฮีที่เขารัก โดฮาอยากลาออกจากบริษัทของดึกชานเพราะไม่ต้องการให้เดือดร้อน ถ้าหากออมโฮเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา ดึกชานเจอซลฮีหน้าลิฟต์และทักทายกันตามปกติ เขาแสดงความยินดีที่เธอกำลังคบกับโดฮา แต่ซลฮีได้ยินคำโกหกจากคำพูดนั้น
แม่ของซลฮีไปเดินป่ากับผู้ชายรายใหม่ เธอบังเอิญเห็นมกแทซอบ(อดีตสามี) อาศัยอยู่ในป่าแห่งนั้น อียองแจพนักงานร้านสะดวกเตรียมตัวแต่งเพลงเพื่อแสดงในงานเทศกาลยอนซอที่กำลังจะมาถึง โดฮาเห็นโน๊ตเพลงยองแจและอยากดูการแสดงของเขา ซลฮีและโดฮากับพนักงานในคาเฟ่ของเธอ ช่วยกันคิดคอนเซปต์การออกร้านในงานเทศกาล
จองยอนมี (แม่ของโดฮา) ไม่ได้รับความไว้วางใจในการดีเบตเลือกตั้งผู้ว่าราชการจังหวัด เพราะคดีในอดีตลูกชายของเธอ ยอนมีไปที่งานเทศกาลยอนซอและเห็นโดฮากำลังมีความสุขอยู่กับซลฮี โดฮาขึ้นเวทีเพื่อช่วยเล่นคีย์บอร์ดให้กับอียองแจแทนที่นักดนตรีที่ไม่มา
โดฮาซื้อลูกฟุตบอลในงานให้กับซลฮีซึ่งมีโลโก้แมนยูและลายเซ็นของรูนีย์ เขาไม่แน่ใจว่าเป็นของแท้หรือเปล่าแต่เธอรับไว้ด้วยความดีใจ ทั้งคู่จับมือกันเดินเที่ยวในงานและดูดอกไม้ไฟด้วยกันอย่างมีความสุข คังมินเดินทางไปหาหัวหน้ากวักที่สถานีฮักชอนซึ่งยืนยันว่าคดีออมจีเป็นการฆ่าตัวตาย ถึงแม้ภาพหลักฐานที่อยู่ของโดฮาจะไม่ชัดเจน แต่ก็ไม่มีหลักฐานอื่นที่จะตั้งข้อหากับเขาได้ ถึงอย่างไรออมจีก็เป็นเด็กที่มีปัญหาทางบ้านและชอบทำร้ายตัวเองเป็นประจำ
