โจดึกชานถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล และเข้ารับการผ่าตัดจนพ้นขีดอันตราย เมื่ออาการดีขึ้นเขาจะต้องถูกสอบสวนและรับโทษทางกฎหมาย ซลฮีได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยและสามารถกลับไปพักที่บ้านได้
ซลฮีบอกให้โดฮาเฝ้าดูอาการของดึกชานเพราะรู้ว่าเขายังค้างคาใจ ดึกชานเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับออมจีให้โดฮาฟัง โดฮาได้รับรู้ว่าทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุและดึกชานพยายามปกป้องเขาด้วยการจัดฉากว่าออมจีฆ่าตัวตาย ดึกชานจำใจต้องทำเช่นนั้นทั้งที่รู้สึกผิดและเสียใจตลอดมา เสื้อและแหวนที่ดึกชานเก็บไว้จนเป็นหลักฐานชั้นดีเพราะตั้งใจว่าจะเข้ามอบตัวหากโดฮาถูกจับกุม เขาตั้งใจเก็บความรู้สึกที่มีต่อโดฮาไปตลอดทั้งชีวิตแลขอโทษโดฮากับเรื่องที่เกิดขึ้น ดึกชานยอมรับผิดโดยยอมรับทุกข้อกลาวหาตามพยานหลักฐาน
ในพิธีศพของออมจี ชเวออมโฮขอโทษโดฮาเพราะรู้สึกผิด หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ซลฮีรู้ว่าตนเองไม่ได้ยินคำโกหกอีกแล้ว โดฮาจึงปลอบใจว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่ดี เพราะเธอสามารถที่จะมีเพื่อนและใช้ชีวิตได้ตามปกติ โดยไม่ได้ยินคำโกหกของใครในที่พลุกพล่านอีกต่อไปแล้ว แต่ซลฮียังไม่ชินที่จะใช้ชีวิตแบบนั้น ต่อมาเธอตัดสินใจเลิกกิจการรับจ้างจับคำโกหกแต่ยังคงเปิดเป็นคาเฟ่ดูไพ่ทาโรต์ตามปกติ ผู้ช่วยทั้งสองของเธอเต็มใจที่จะทำงานต่อถึงแม้ว่ารายได้จะลดลงก็ตาม โดฮาอยู่ว่างๆ และตั้งใจจะแต่งเพลงให้กับสองพี่น้องอีธานและอียองแจ
ชาอนได้รับการทาบทามจากค่ายอื่น เธอจึงเสนอชื่อโดฮาเป็นนักแต่งเพลงเพื่อจะได้ทำงานด้วยกัน จากนั้นเธอจึงนัดพบกับโดฮาที่คาเฟ่ของซลฮีเพื่อคุยเรื่องงาน แบคชีฮุนดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง ชาอนขอเบอร์โทรศัพท์ของเขาและชักชวนให้เป็นบอดี้การ์ดของเธอ
หลังจากดูละครเวทีด้วยกันแล้ว ซลฮีอยากไปกินสเต็กแต่จู่ๆโดฮาก็อ้างว่ามีธุระต้องทำ เขากลับบ้านและรีบฝึกทำสเต็กกับพาสต้าตามคลิปทันที หลังจากนั้นเขาก็ชวนซลฮีมากินอาหารที่ห้องและนั่งดูหนังด้วยกัน ซลฮีรู้สึกมีความสุขและปรับตัวได้โดยไม่จำเป็นต้องมีพรสวรรค์ในการได้ยินคำโกหกอีกต่อไป
