โดฮาแปลกใจที่ซลฮีรู้ว่าคนเหล่านั้นเป็นนักข่าว แต่เธออ้างว่าพวกเขาน่าจะเป็นเจ้าหนี้ของเขาและพาเขาไปหลบที่ห้องของเธอ ซลฮีชวนโดฮาพูดคุยสารพัดเรื่องเพื่อจับโกหก แต่เขาพูดความจริงทุกเรื่องแม้กระทั่งชื่อคิมซึงจูที่เป็นชื่อของเขาเอง ซลฮีรู้ว่าเขาไม่ได้พูดโกหกและคิดว่าพลังเทพในตัวเธอใช้ไม่ได้ผลกับเขา
นักข่าวยังคงนั่งเฝ้าหน้าห้องของโดฮาที่อยู่ด้านหน้าลิฟต์และเตรียมกดชัตเตอร์เมื่อลิฟต์เปิด พนักงานส่งของเดินออกจากลิฟต์และไม่พอใจที่ถูกนักข่าวถ่ายรูปจนกระทั่งมีปากเสียงกัน อีคังมินมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่สายตรวจและเชิญคู่กรณีไปสถานี เขาบังเอิญเห็นกล่องพัสดุของซลฮีและได้พบเธอโดยบังเอิญ อีคังมินอยากขอโทษซลฮีกับเรื่องในอดีตและบอกว่าคิดถึงเธอมาก แต่เขาเหลือบเห็นรองเท้าของโดฮาอยู่ในห้องของเธอ ทำให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอมีคนรักใหม่แล้ว
หลังจากที่อีคังมินกลับแล้ว โดฮาจึงบอกกับซลฮีให้อธิบายกับคังมินหากพบกันคราวหน้า จากนั้นโดฮาก็กลับห้องของตัวเอง
ที่อยู่ของโดฮาจากจีพีเอสในรถของประธานโจที่แจชานนำไปบอกชีอน ทำให้นักข่าวสะกดรอยตามเธอจนกระทั่งรู้ที่อยู่ของโดฮา
ประธานโจแปลกใจที่คราวนี้โดฮาไม่ต้องการย้ายไปอยู่และบอกว่าคนข้างบ้านได้ช่วยเขาไว้ โดฮาอยากยุติการแต่งเพลงและตั้งใจจะบอกกับชีอนด้วยตัวเอง เพราะเขารู้ดีว่าชีอนรู้สึกอย่างไรกับเขา แต่ประธานโจยั้งไว้ก่อนเพราะชีอนกำลังจะออกอัลบั้มใหม่
ซลฮีอยากจับโกหกโดฮาให้ได้ เธอจึงตีสนิทกับเขามากขึ้นและขอเบอร์โทรศัพท์ โดยอ้างว่าจะพาไปกินอาหารร้านดีๆที่มีลูกค้าไม่มากและจะโทรแจ้งเมื่อเห็นเจ้าหนี้มาตามหา
ส.ส.หญิงท่านหนึ่งตั้งใจจะผลักดันจองยอนมี (แม่ของโดฮา) สำหรับตำแหน่งผู้ว่าราชการ แต่ปัญหาคือคดีของลูกชายที่เธออ้างว่าอยู่เยอรมันและยังหาศพชเวออมจีไม่พบ จองยอนมีจึงบอกว่าศพของออมมีน่าจะลอยไปเป็นอาหารปลาที่กลางทะเลแล้ว ส.ส.หญิงท่านนั้นสงสัยคำพูดของจองยอนมี
อีคังมินไปหาซลฮีที่ทาโรต์คาเฟ่ต์และบอกว่าตั้งใจย้ายมาทำงานที่นี่เพื่อตามหาเธอ ซลฮีไม่ต้องการสานสัมพันธ์กับเขาอีกและบอกว่าตนเองมีคนรักใหม่แล้ว โดฮากำลังจะไปเล่นดนตรีที่คลับแจ๊สและเดินผ่านคาเฟ่ของเธอ เขาจึงเข้ามาด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับจับมือของเธอ เพื่อแสดงให้อีคังมินเชื่อว่าซลฮีคือคนรักของเขา
ประธานโจบอกกับชีอนว่าโดฮาอยากจะยุติการแต่งเพลง เธอเสียใจมากเพราะเขาคือคนที่เห็นคุณค่าของเธอและพามาเดบิวต์ครั้งแรกจนกระทั่งโด่งดัง วันรุ่งขึ้นชีอนไปแจกลายเซนที่คังนึม แบคชีฮุนนำไข่ต้มของเธอไปด้วยและเห็นร่องรอยการร้องไห้แต่ชีอนจำเขาไม่ได้
ระหว่างที่ซลฮีและโดฮากำลังกินอาหารอยู่ที่ร้านแห่งหนึ่ง เขาได้รับสายจากชีอนที่เหมือนกำลังจะฆ่าตัวตาย โดฮามีอาการวิตกจริตอย่างเห็นได้ชัด ซลฮีจึงอาสาขับรถไปให้ เหตุการณ์ทุกอย่างมันซ้ำรอยกับเรื่องของออมจีในอดีต เมื่อช่วยชีอนได้แล้วโดฮาจึงโทรเรียกผู้จัดการของเธอมารับ
โดฮาผล็อยหลับขณะที่ซลฮีกำลังขับรถพาเขากลับ เขาฝันถึงเรื่องในอดีตที่ตนเองคือคิมซึงจูและถูกสอบปากคำ ซลฮีจอดรถเมื่อถึงที่พักและปลุกโดฮาขณะที่เขาละเมอออกมว่า”ผมไม่ได้ฆ่าเธอ”
