โดฮาพาซลฮีไปกินอาหารเพื่อเป็นการขอบคุณที่เธอทำให้เขาไม่ต้องใส่หน้ากากอีกต่อไป ความรู้สึกและความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มมีมากขึ้น ในคืนนั้นซลฮีเมาและเสื้อผ้าของเธอเปื้อนซอสอาหาร โดฮาพาเธอไปส่งที่ห้องและช่วยถอดเสื้อคลุมให้เธอ ซลฮีที่สลึมสลือคิดว่าโดฮาจะทำมิดีมิร้าย เธอจึงตบหน้าเขาก่อนที่จะหลับไป
เช้าวันต่อมาโดฮาออกไปซื้ออาหารและเครื่องดื่มแก้เมาค้างให้กับซลฮี เขาแวะที่ร้านขนมปังของโซโบโรและพบกับโชร๊กเจ้าของร้านสลัดที่สะดุดตากับความหล่อของโดฮา แต่เธอจำไม่ได้ว่าเขาคือชายใส่หน้ากากที่เธอเคยเข้าใจผิดว่าเป็นคนร้ายโรคจิต ซลฮีตื่นมาและรู้สึกผิดที่ตบหน้าโดฮาเมื่อคืนนี้แต่ไม่ได้ถือสาเรื่องที่เกิดขึ้น โดฮานัดซลฮีเพื่อไปดูบอลด้วยกันที่ร้านอาหารซึ่งมีจอใหญ่อย่างที่เธอเคยบอก แจชานยังคงรีดไถเงินจากโดฮาโดยขู่เรื่องในอดีตของเขา โดฮาตัดสินใจที่จะยุติการให้เงินกับแจชานเพราะไม่พอใจที่ถูกเรียกว่าฆาตกรและโดนข่มขู่อยู่เสมอ
ชเวออมโฮไปหาประธานโจเพื่อตามหาโดฮาที่เขาแน่ใจว่าคือคิมซึงจู แต่ประธานโจปฏิเสธว่าไม่ใช่และโกหกว่าคิมซึงจูอยู่ประเทศเยอรมัน ประธานโจโทรหาโดฮาด้วยความเป็นห่วงและเตือนว่าห้ามเข้าบริษัทโดยไม่แจ้งล่วงหน้าอีก โชร๊กแอบเข้าไปในร้านคาเฟ่ทาโรเพราะสงสัยว่าซลฮีเป็นร่างทรงของลัทธิใดลัทธิหนึ่ง แต่ซลฮีและเพื่อนร่วมงานของเธอไล่โช๊กออกไปก่อนที่เธอจะเห็นห้องลับที่อยู่ด้านใน โชร๊กเตือนโดฮาเรื่องของซลฮีแต่เขาไม่เชื่อเพราะแน่ใจว่าเธอไม่ใช่คนอย่างนั้น
ฮยางซุก (แม่ของซลฮี) กำลังจะจับหนุ่มใหญ่ฐานะดีที่ภรรยากำลังป่วยด้วยโรคร้าย ลูกสาวของเขาทั้งสองคนไม่มั่นใจว่าฮยางซุกจะรักพ่อของพวกเขาอย่างจริงใจ ซลฮีได้รับการว่าจ้างให้จับโกหกฮยางซุกซึ่งทำให้เธอพบแม่โดยบังเอิญที่กำลังต้มตุ๋นครอบครัวนี้ แผนการของฮยางซุกล้มเหลวเพราะซลฮีไม่ยอมช่วยแม่
ฮยางซุกไปที่คาเฟทาโรต์เพื่อต่อว่าซลฮีทั้งเรื่องในอดีตและปัจจุบัน โดฮานำร่มไปให้ซลฮีที่ร้านและได้ยินแม่ลูกทะเลาะกัน ซลฮีรู้สึกละอายและไม่กล้าสู้หน้าโดฮา เธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาคงเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปและสารภาพกับเขาว่า ความสามาถพิเศษของเธอคือการจับโกหก ซึ่งทำให้เธอต้องห่างเหินครอบครัวและไม่สามารถคบกับใครได้
