โดฮาบอกกับซลฮีว่าเขาไม่ได้ฆ่าใคร แต่ครั้งนี้เธอรู้สึกผิดหวังเพราะรู้ดีว่าเขาพูดโกหก วันต่อมาโดฮาหาโอกาสที่จะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดกับเธอตั้งแต่ต้นจนจบ แต่เขาก็เปลี่ยนใจเพราะเธอเชื่อว่าเขาโกหก ประธานโจดึกชานอยากให้โดฮาย้ายไปอยู่ที่อื่นและไม่ต้องติดต่อกับซลฮีอีก เขาเกรงว่าเธอจะนำความลับของโดฮาไปบอกคนอื่น ซึ่งจะทำให้บริษัทเกิดความเสียหายและรู้ถึงหูชเวออมโฮที่กำลังตามล่า แต่โดฮาเชื่อว่าซลฮีจะไม่มีวันทำอย่างนั้นเด็ดขาดและยอมรับว่าเขาชอบเธอ
โดฮากลับไปอยู่ที่อพาร์ตเมนต์เดิมโดยไม่ได้บอกใคร จองยอนมีต้องการตำแหน่งผู้ว่าฯ และไม่ต้องการให้อดีตของโดฮาเป็นอุปสรรคของเธอ เธอจึงขอร้องดึกชานให้ช่วยพูดกับโดฮาเพื่อให้เขาไปเรียนต่อที่เยอรมัน ชเวออมโฮเริ่มติดตามความเคลื่อนไหวของจองยอนมีอยู่ห่างๆ
ประธานโจดึกชานขอให้ซลฮีเซ็นสัญญาปิดบังความลับของโดฮาโดยจะจ่ายเงินค่าตอบแทนให้ ซลฮีไม่ต้องการเงินและขอให้แก้ไขสัญญาใหม่เพราะไม่ต้องการให้โดฮาเข้าใจผิด เธอรับปากว่าจะไม่บอกใครและไม่มีใครที่จะให้บอก ถึงแม้ว่าไม่มีสัญญาก็ตาม
ประธานโจอยากให้โดฮาไปอยู่เยอรมันและบอกว่าชเวออมโฮกำลังตามหา แต่โดฮาไม่ต้องการหนีอีกต่อไปและต้องการเผชิญหน้า
ซลฮีไปหาลูกค้าที่โรงพยาบาลและบังเอิญเห็นอีคังมินแวะไปฟังผลมะเร็งกระเพาะอาหาร แต่เขาโกหกว่ามาเยี่ยมคนรู้จักและนัดเธอกินข้าวในวันรุ่งขึ้น ซลฮีเสียใจที่รู้ว่าตนเองขอเลิกกับเขาในตอนที่เขาป่วยเพราะได้ยินคำโกหกของเขา อีคังมินจึงบอกว่าเธออาจจะได้ยินคำโกหก แต่เธอไม่รู้เหตุผลของคำโกหกนั้น เขาขอคบกับซลฮีอีกครั้งและบอกว่าตนเองหายป่วยแล้ว แต่ซลฮียอมรับว่าเธอกำลังคิดถึงผู้ชายอื่น อีคังมินขอให้ซลฮีสารภาพรักและคบกับผู้ชายคนนั้น
คำพูดของอีคังมินทำให้ซลฮีเข้าใจตนเองแล้วว่าเธอยังไม่ได้ฟังเหตุผลของโดฮา ในคืนนั้นเธอขับรถไปหาเขาที่อพาร์ตเมนต์ แต่เธอหยุดอยู่ที่ป้อมยามและโทรหาเขาเพื่อถามเบอร์ห้อง ชเวออมโฮแฝงตัวเป็นรปภ.และเข้ามาถามเธอ โดฮาได้ยินเสียงนั้นและเตือนซลฮีให้รีบกลับไป ซลฮีจับโกหกของออมโฮได้เพราะเขาไม่ใช่รปภ.ที่นั่น เธอจำได้ว่าเขาคือคนที่ทำร้ายโดฮาบนรถประจำทาง ซลฮีขับรถออกไปและแอบเดินเข้ามาขณะที่โดฮาลงมาตามหาเธอด้วยความเป็นห่วง ทั้งคู่หลบออมโฮที่กำลังเดินตามหา แต่รปภ.ของตึกเข้ามาเรียกออกไปเสียก่อนไม่เช่นนั้นจะแจ้งตำรวจ
โดฮาบอกกับซลฮีว่าเขาจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟังตั้งแต่ต้น แต่ซลฮีไม่สนใจอีกต่อไปแล้วเพราะเธอเชื่อว่าเขาไม่ได้ฆ่าใคร
