โดฮาและออมจีต่างก็เคยรักกันมากและเป็นรักแรกของกันและกัน แต่พวกเขาต้องห่างกันเพราะโดฮาต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัยโซลและกลับมาหาเธอได้เพียงบางครั้งเท่านั้น ออมจีมักจะขู่ทำร้ายตัวเองหากเขาไม่ตามใจเธอ เพราะเขาคือความฝันทุกอย่างของเธอ โดฮาไม่พอใจเมื่อรู้ว่าออมจีส่งข้อความขู่ฆ่าพวกผู้หญิงที่เกาะแกะเขา ความอดทนของโดฮาสิ้นสุดลงและขอเลิกกับเธอโดยโกหกว่าเขาคบคนอื่นที่แล้วโซล ออมจีกรีดแขนตัวเองและขู่จะฆ่าตัวตายเหมือนทุกครั้ง โดฮาถอดเสื้อเพื่อพันแผลให้เธอ แต่คราวนี้เขาใจแข็งไม่สนใจคำขู่ของเธอและไล่ให้เธอไปตาย
วันต่อมาโดฮาถูกจับกุมในข้อหาฆาตกรรมออมจี เพราะเสื้อเปื้อนเลือดที่อยู่ในล็อคเกอร์ของเขา ในตอนแรกโดฮารับสารภาพเพราะคิดว่าตนเองเป็นต้นเหตุ แต่เพราะใกล้ช่วงเวลาสำคัญของแม่ที่หวังตำแหน่งจากการเลือกตั้ง เขาจึงกลับคำให้การโดยความช่วยเหลือจากดึกชานสร้างหลักฐานที่อยู่ให้กับเขา ตำรวจยังไม่พบศพของออมจีนอกจากรองเท้าเปื้อนเลือด โดฮาหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาและเปลี่ยนชื่อตัวเองตั้งแต่นั้นมา การโกหกออมจีและไล่เธอไปตายในครั้งนั้นทำให้เขาเสียใจจนถึงทุกวันนี้
ซลฮีได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดของโดฮาและรู้ว่าเขาไม่ได้พูดโกหก เพียงแต่รู้สึกผิดและโทษตัวเองแม้ว่าไม่ได้ลงมือฆ่าออมจีก็ตาม ในคืนนั้นซลฮีนอนค้างที่บ้านของโดฮาและไปแค้มปิ้งกับเขาในวันต่อมา โดฮาสารภาพว่าเธอคือคนที่เขาชอบมากที่สุดในตอนนี้ก่อนที่ทั้งคู่จะจุมพิตกัน โดฮากลับไปที่อพาร์ตเมนต์ย่านยอนซอพร้อมกับซลฮี
ประธานโจดึกชานเห็นข้อความในโทรศัพท์ของภรรยาที่แอบแชทกับชายที่ชื่อซอจุน คังมินเป็นห่วงซลฮีเมื่อเห็นรูปของโดฮาที่กำลังตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรม โดฮาออกไปพบชเวออมโฮที่จับชาอนเป็นตัวประกัน เขายืนกรานว่าไม่ได้ฆ่าออมจีแต่เธอฆ่าตัวตายเองหลังจากถูกบอกเลิก เพราะเธอบอกว่าเขาคือความฝันของเธอและอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเขาไป โดฮายอมรับว่าเขามีส่วนผิดและจะขอสำนึกผิดไปชั่วชีวิต ออมโฮถือมีดวิ่งเข้าหาโดฮาที่กำลังเดินจากไป แต่สายสืบคังมินเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน
