แฮจุนแจ้งเบาะแสกับนักข่าวรุ่นพี่ที่โซลไว้ว่า มีตำรวจโซลจับนักเรียน ม.ปลาย เข้าไปกักขังและทำร้ายร่างกาย แฮจุนให้นาฬิกาข้อมือแก่ยูซอบเพื่อดูเวลา ให้ยูซอบเข้าไปหาตำรวจแลกเปลี่ยนให้น้องชายได้ออกมา แฮจุนบอกว่า คนที่ช่วยได้คือคนที่รู้อนาคต เขาขอให้ยูซอบอดทนรอจนกว่าถึงเวลานั้น
เมื่อนักข่าวมา ตำรวจโซลก็รีบกลับกันไป ยูซอบและฮีซอบจึงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและได้รับการผ่าตัดอย่างปลอดภัย แฮจุนกับยุนยองคิดว่าหลังจากนี้ สองพี่น้องคงใช้ชีวิตได้อย่างที่ต้องการ เมื่อเขาและเธอได้กลับไปในโลกปัจจุบัน พวกเขาก็จะดูว่าครอบครัวของยุนยองจะเปลี่ยนไปอย่างไร
เหยื่อรายต่อไปและเป็นรายสุดท้ายในปี 1987 คือ คิมแฮกยอง โดยคิมแฮกยอง หนีออกจากบ้านเพราะน้อยใจแม่ และหายไปตลอดกาล
ในตอนนี้ผู้ต้องสงสัยของแฮจุนถูกตัดออกไปหมดแล้ว ส่วนยุนยองก็ยังคงปักใจสงสัยโกมีซุกเพราะ โกมีซุกเคยเล่าให้ฟังถึงเหยื่อรายที่สาม โกมีซุกรู้ว่าคิมแฮกยองแอบชอบเธอและรู้ความลับทั้งหมด แต่โกมีซุกหงุดหงิดและรำคาญคิมแฮกยอง
แฮจุนและยุนยองต้องการแก้ไขสถานการณ์เพื่อไม่ให้คิมแฮกยองหนีออกจากบ้าน คิมแฮกยองไม่พอใจแม่ของเธอที่คบหากับครูทหารที่เป็นครูประจำชั้น เพื่อนในโรงเรียนนินทาแม่ของเธอและมีเรื่องทะเลาะวิวาทกัน
คิมแฮกยองเขียนจดหมายให้แม่และจะหนีออกจากบ้าน เธอเดินออกจากบ้านแต่เจอแฮจุนที่ดักรออยู่ เขาพาเธอไปสงบสติอารมณ์และเล่าเรื่องราวของหญิงชราคนหนึ่งที่ตามหาลูกสาวเป็นเวลาสี่สิบปี จนกระทั่งเธอจากโลกนี้ไปโดยไม่ได้เจอหน้าลูกอีกเลย มันคือเรื่องราวของแม่แฮกยองในอนาคตที่เขาได้เจอมากับตัวเอง
จากนั้นแฮจุนก็พาแฮกยองกลับบ้านและได้ปรับความเข้าใจกับแม่ แม่ของเธอตัดใจจากครูทหารและไม่ให้เขามาเธออีก เพราะคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของแม่เธอก็คือแฮกยอง
ยุนยองพาซุนแอไปเยี่ยมฮีซอบที่โรงพยาบาลและได้เห็นความรักของคนทั้งคู่ ทำให้เธอได้รู้ว่าแม่ที่พูดเสมอว่าเกลียดพ่อแต่ไม่เคยลืมที่จะทำอาหารวันเกิดให้กับเขา ก็เพราะพ่อคือคนที่อยู่เคียงข้างแม่เสมอในยามที่ทุกข์ใจที่สุด
แฮจุนนำอาหารเย็นมาให้ยุนยอนอู(พ่อของแฮจุน) ขณะซ่อมรถ เมื่อยอนอูรู้ว่ากี่โมงแล้ว ก็บอกว่าต้องรีบไปเพราะมีเดทดูหนัง แฮจุนจำได้ว่าพ่อสะสมตั๋วหนังทุกใบที่ไปดูกับแม่ ปู่เคยบอกว่าแม่ทิ้งเขาไปหลังจากคลอดได้วันเดียว และไม่เคยกอดเขาเลยเพราะเธอคิดว่านี่คือความผิดพลาด
แฮจุนตามยอนอู (พ่อ) ไปที่โรงหนังเพราะอยากรู้ว่าแม่ของตัวเองเป็นใครกันแน่ แฮจุนเห็นพ่อนั่งดูหนังอยู่กับผู้หญิงที่ใส่ที่คาดผมสีชมพู แต่เมื่อหนังเลิกแล้วและทุกคนกำลังเดินออกมาจากโรงหนัง แฮจุนเห็นชองอา (เจ้าของโรงน้ำชาบงบง) และโกมีซุก ซึ่งใส่ที่คาดผมสีชมพูเหมือนกัน
