แฮจุนและยุนยองยังไม่สามารถกลับไปในปีปัจจุบันได้และยังคงหาหนทางต่อไป ครูใหญ่ยุนบยองกูคุกเข่าขอโทษพ่อแม่ของซุนแอที่ลูกชายของตนเองฆ่าลูกสาวคนโตของพวกเขา เขาโทษตนเองที่เป็นพ่อที่ไม่ดีและจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างทุกข์ทรมานที่สุด
แฮจุนคิดว่ารถยังซ่อมไม่เสร็จสมบูรณ์จึงทำให้กลับไปไม่ได้ ขณะที่ยุนยองคิดว่าการอยู่ที่นี่ต่อไปก็เป็นเรื่องดีเพราะเธอไม่ต้องอดทนตื่นเช้าไปทำงานและได้อยู่กับแม่ได้อีกนาน แต่ทว่าเงินที่แฮจุนนำติดตัวมาด้วยใกล้จะหมดแล้ว เพราะเขาไม่คิดว่าจะติดอยู่ที่นี่นานขนาดนี้
ในคืนที่แฮจุนเจอรถไทม์แมชชีนครั้งแรก มีฝนตกหนักทำให้จีพีเอสในรถเสีย รถเลยออกนอกเส้นทาง เขาหยุดอยู่ที่หน้าอุโมงค์และเห็นรถคันนั้นจอดอยู่ซึ่งประตูเปิดไว้พร้อมกับคู่มือที่อยู่ในรถ และในคืนที่เขาขับรถชนยุนยอง เขาได้รับโทรศัพท์จากใครบางคนก่อนหน้านั้นที่บอกว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่จะแก้ไขเรื่องทั้งหมดได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ในตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจและคิดว่าเป็นสายที่โทรเข้ามามั่วๆ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นสายจากใครบางคนที่รู้เรื่องนี้
ซุนแอมีความสุขมากขึ้นเพราะนิยายของเธอได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี เพื่อนๆ ที่เคยบาดหมางก็มีมิตรภาพที่ดีกับเธอและขอให้เธอรีบกลับไปเรียน ซุนแอมอบนิยาย ”ประตูบานเล็ก” ให้ยุนยองและเขียนที่ปกด้านในว่าสำหรับเพื่อนที่ดีที่สุดและสำหรับ ”วาย” ของเธอ ยุนยองสวมกอดซุนแอทั้งน้ำตาเพราะมันคือของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตเธอ
หลังจากที่สายสืบดงชิกบอกว่าครูบยองกูโดนรังเกียจและอยู่อย่างไร้คนเคียงข้าง แฮจุนจึงแวะไปหาท่านเพราะอย่างน้อยก็เป็นคนในครอบครัว ปู่ไม่ได้เกลียดเขาอย่างในปีปัจจุบันแต่ท่านดีใจที่เขายังไม่กลับไปและขอบคุณที่ทำให้ท่านแก้ไขทุกอย่างได้ อย่างน้อยท่านก็รู้สึกดีที่ได้บอกความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเขาได้เร็วขึ้น 30 ปี
ความรู้สึกของปู่ทำให้แฮจุนรู้ว่าตลอด 30 ปี (จนถึงปีปัจจุบัน) ท่านต้องอดทนเพื่อให้แต่ละวันผ่านพ้นไปอย่างทุกข์ทรมานเพียงใด ยุนยองและแฮจุนใช้เวลาดีๆ กับครอบครัวของพวกเขาแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนเพื่อสร้างความทรงจำดีๆ เพราะต้องรออีก30ปีกว่าจะได้พบกับพวกเขาอีกครั้ง
ชายแปลกหน้าคนหนึ่งแวะมาหาแฮจุนที่บ้าน และบอกว่าตนเองคือลูกของเขาและเป็นเจ้าของเสียงในโทรศัพท์ที่บอกให้เขาแก้ไขทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ แฮจุนไม่ได้บอกเรื่องนี้กับยุนยอง บอกแค่เพียงว่ารถซ่อมเสร็จแล้ว
แฮจุนไปหาชองอาที่หมู่บ้านริมทะเลเพื่อถามว่าเธอจะทิ้งลูกไปหลังจากคลอดแล้วจริงหรือไม่ ชองอายืนกรานเช่นนั้นและจะยกลูกของเธอให้กับยุนบยองกูซึ่งเป็นปู่ แฮจุนไม่ได้โกรธแม่แต่ขอให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขหลังจากนั้นโดยไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะปู่เป็นคนดีและฐานะร่ำรวย ลูกของเธอจะได้อยู่อย่างสุขสบายโดยไม่รู้สึกโกรธเกลียดแม่ เขาแค่ต้องขอบคุณแม่ที่ทำให้เขาได้เกิดมา
ก่อนจะเดินทางกลับมาในปีปัจจุบัน แฮจุนบอกกับยุนยองว่าชายปริศนาซึ่งเป็นเจ้าของไทม์แมชชีนมาช่วยซ่อมรถให้จนสำเร็จ และให้โอกาสเขาเป็นครั้งที่สองสำหรับช่องโหว่ในอนาคตที่ซุกซ่อนอยู่และถูกมองข้ามไป ทันทีที่แฮจุนและยุนยองขับรถผ่านอุโมงค์มาได้ โทรศัพท์ของพวกเขาก็ดังขึ้นทันที ปู่ของแฮจุนโทรถามถึงการกลับมาของเขาด้วยความเป็นห่วง ขณะที่แม่ของยุนยองยังมีชีวิตอยู่และโทรหาเธอ
ความเป็นอยู่และฐานะทางบ้านของยุนยองดีขึ้นกว่าเดิม แม่ของเธอเป็นนักเขียน อีซุนแอผู้โด่งดัง ขาของแบคฮีซอบไม่ได้พิการ พวกเขาทั้งสองคนรอคอยการกลับมาของเธอด้วยความรักและความเป็นห่วงใยตลอดหนึ่งเดือน ทุกอย่างเปลี่ยนไปตามที่ยุนยองเคยวาดฝันไว้ เธอได้เป็นบรรณาธิการให้กับแม่ซึ่งเป็นนักเขียนในฝัน ลุงแบคยูซอบมีสุขภาพดีและสนิทกับพ่อของเธอเหมือนเดิม
บ้านของแฮจุนเต็มไปด้วยรูปคู่ของเขากับปู่ ปฏิทินที่ปู่ทำเครื่องหมายไว้ทุกวันเพื่อรอคอยเขากลับมา ปู่ได้ทำทุกอย่างตลอด 34 ปีตามที่สัญญาไว้กับเขาไว้ที่หมู่บ้านอูจอง
แบคฮีซอบเปิดผับย้อนยุคและยังคงเล่นกีตาร์ตัวโปรดที่ยุนยองซื้อให้ในปี 1987 ยุนยองหัดเขียนนิยายของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องการท่องเวลาของเธอกับแฮจุนและติดรายการข่าวสามทุ่มของเขา พ่อแม่ของเธอแปลกใจทุกครั้งที่ดูข่าวเพราะแฮจุนหน้าเหมือนกับครูยุน และตัวเธอเองซึ่งเป็นลูกสาวที่หน้าเหมือนเพื่อนสนิท
ไม่กี่วันก่อนยุนยองได้พบกับโกมีซุกโดยบังเอิญที่ร้านหนังสือ พวกเขามองหน้ากันและกันโดยปราศจากคำทักทาย
แฮจุนใช้ชีวิตตามปกติต่อไปโดยคิดถึงอดีตและอนาคต เขาซื้อดอกไม้ให้ยุนยองตามที่ลูกชายเคยบอกไว้ เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอชอบและทำให้เธอมีความสุขทุกครั้ง รถไทม์แมชชีนใช้งานได้แค่การไปกลับอีกเพียงรอบเดียว ยุนยองชวนแฮจุนย้อนอดีตกลับไปอีกครั้ง เพราะพรุ่งนี้เป็นวันที่ 16 พฤษภาคม วันที่เกิดเหตุฆาตกรรมเหยื่อ 2 รายครั้งแรก พวกเขาไม่กลัวหากจะมีตัวแปรอื่นเข้ามา เพราะถึงอย่างไรในอนาคตพวกเขาก็จะได้เจอกันและเป็นคู่กันอยู่ดี
