ยุนยองวิ่งตามซุนแอ (แม่ของยุนยอง) ไปที่ไนต์คลับและสวมกอดทั้งน้ำตา เธอดีใจที่ได้เจอแม่อีกครั้งและขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนทำให้แม่ฆ่าตัวตาย ซุนแอได้แต่ยืนงงและคิดว่ายุนยองกำลังเมากาว
สายสืบดงชิกเข้าไปตรวจบัตรประชาชนของเยาชนในคลับแห่งนั้น แฮจุนเข้าไปช่วยเด็กๆโดยอ้างว่าเป็นครู ซึ่งซุนแอก็เป็นลูกศิษย์ด้วย
เขาเห็นสายสืบดงชิก และจำได้ว่า ดงชิกเป็นตำรวจน้ำดีแต่ลาออกจากตำรวจหลังจากเกิดคดีฆาตกรรม และหายเข้ากลีบเมฆไปเลย
แฮจุนพายุนยองไปพักที่บ้านของเขาจนกว่าจะซ่อมรถเสร็จ และไม่ให้เธอออกไปข้างนอกเพื่อความปลอดภัย ยุนยองไม่ใช่คนที่นี่และไม่มีบัตรประชาชน แฮจุนต้องหาหนทางพายุนยองกลับไปยังโลกปัจจุบันให้ได้ ก่อนที่จะเกิดเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องครั้งแรกที่หมู่บ้านแห่งนี้
ซุนแอทำงานที่บ้านและชอบนั่งอ่านหนังสือ เขียนนิยาย ซุนแอแนะนำชื่อของตัวเองให้ยุนยองเพราะไม่ต้องการให้ยุนยองเรียกเธอว่าแม่ ซุนแอรู้สึกอึดอัดและขอตัวทำงาน ยุนยองจึงเดินอยู่รอบๆและแอบดูซุนแอด้วยรอยยิ้มและถ่ายรูปเก็บไว้
แบคฮีเดินผ่านมาเจอซุนแอครั้งแรกและตกหลุมรักเธอ ยุนยองจึงรีบเข้ามากีดกันและห้ามไม่ให้เขาเข้าใกล้ซุนแออีก เพราะแบคฮีคือพ่อขี้เมาของเธอในอนาคต
ก่อนที่ยุนยองจะย้อนเวลามาในปี 1987 เธอพกกล่องไม้ขีดไฟบงบงที่เจอริมแม่น้ำมาด้วย แฮจุนกลับมาบ้านไม่พบยุนยองและกล่องไม้ขีดไฟหล่นอยู่ ซึ่งในนั้นมีข้อความว่าผู้หญิงที่อ่านหนังสือนั้นอันตราย แฮจุนสงสัยว่า มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ยุนยองเดินกลับมาที่ร้านชองชำแต่ไม่พบซุนแอ เธอจึงแอบอ่านไดอารี่ซึ่งทำให้เธอรู้ว่า นักเขียนโกมีซุกคนที่เธอทำงานด้วย มีชื่อเสียงมาจากนิยายของแม่
ซุนแอโดนกลุ่มเพื่อนกลั่นแกล้งและผลักตกน้ำ ยุนยองออกตามหาและช่วยเธอไว้และได้เจอกับโกมีซุก ซุนแอไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนนอกจากเพื่อนกลุ่มนี้ที่พูดคุยกับเธอ เธอจึงยอมให้พวกเขารังแกแต่บางครั้งก็คิดอยากตาย ยุนยองได้ฟังอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้เธอสงสารและเข้าใจแม่มากขึ้น
แฮจุนซ่อมรถสำเร็จแล้ว แต่ยุนยองยังไม่อยากกลับไปตอนนี้เพราะมีบางสิ่งที่เธออยากแก้ไข
