ดูจุงซูบอกกาจินเรื่องทาราจินกับทาราซานที่ถูกโกวอนพโยจับได้ เพื่อกระตุ้นให้นางกลับชอนจูบังและไปช่วยพวกเขา แต่กาจินบอกว่านางต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบที่หมู่บ้านแห่งนี้ ถึงแม้ว่าทาราจินและทาราซานโดนซ้อมอย่างหนัก แต่พวกเขาก็ไม่ยอมรับว่าเป็นคนของชอนจูบัง
ขณะที่ชาวบ้านทุกคนกำลังดีใจที่มีน้ำใช้ อนดัลสังเกตเห็นกาจินเหม่อลอยและครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พระเจ้าพยองวอนไม่ทรงเมามายเหมือนเช่นก่อนและคิดถึงองค์หญิงพยองกัง องค์รัชทายาทโกวอนทูลเสด็จพ่อว่าจำองค์หญิงไม่ค่อยได้แล้ว นอกจากครั้งสุดท้ายที่ออกลาดตระเวนกับเสด็จแม่ องค์หญิงได้มอบลูกกวาดไว้ให้องค์ชาย
แฮจีวอลและแฮโมยงนำของกำนัลมีค่ามากมายไปมอบให้สนมจิน เพราะหวังว่านางจะช่วยปูทางเพื่อให้โกวอนพโยไว้ใจพวกเขา แฮโมยงต้องการมีส่วนร่วมรับรู้ในแผนการของโกวอนพโย
พระเจ้าพยองวอนบอกทุกคนว่าองค์หญิงพยองกังยังมีชีวิตอยู่ แต่ทรงเกรงว่าข่าวนี้จะก่อให้เกิดปัญหาในภายหลัง เพราะตอนที่องค์หญิงหายตัวไปนั้น ทำให้มีผู้คนบาดเจ็บและล้มตายเป็นจำนวนมาก โกวอนพโยจึงอาสาที่จะปกปิดข่าวนี้ พระเจ้าพยองวอนมีรับสั่งให้โกกอนตามหาองค์หญิงให้เจอ โกวอนพโยรู้ดีว่าพระเจ้าพยองวอนไม่ประสงค์ให้องค์หญิงกลับมา เพราะปมในใจที่ลูกจำการกระทำอันเลวร้ายของพ่อ ในสายตาของฝ่าบาทตอนนี้ องค์หญิงไม่ใช่ลูกของพระองค์แต่เป็นยมทูตที่อาจฆ่าพระองค์ก็ได้
กาจินถามหัวหน้าเผ่าถึงช่วงเวลาสุดท้ายของพระมเหสียอนและอยากรู้ว่าในวันนั้นโกวอนพโยไปที่นั่นหรือเปล่า หัวหน้าเผ่าจึงเล่าให้ฟังและบอกว่าพระมเหสีทรงสู้จนถึงที่สุดเพราะไม่ยอมจำนนต่อข้อหากบฏ หัวหน้าเผ่าขอร้องไม่ให้กาจินคิดแก้แค้นและใช้ชีวิตอย่างสงบที่นี่
ขณะที่กาจินใช้ความคิดบางอย่างอยู่นั้น อนดัลบอกนางว่าชาวบ้านทุกคนดีใจที่นางมาอยู่ด้วย เขาจึงขอให้นางมีความสุขกับชีวิตที่นี่
เมื่อเห็นโกกอนดื่มสุราจนเมา แฮโมยงรู้ดีว่าเขากำลังลำบากใจเรื่ององค์หญิงที่เขาทั้งรักและภักดี เพราะโกวอนพโยต้องการฆ่านาง ในขณะที่เขาต้องการปกป้อง
โกวอนพโยตัดสินใจว่าจะตัดหัวทาราจินและทาราซานต่อหน้าประชาชนในวันรุ่งขึ้น และได้มอบทหารม้าและพลทหารให้แก่โกกอนเพื่อไปถล่มชอนจูบัง
กาจินแอบหนีไปในตอนดึกเพื่อไปช่วยทาราจินและทาราซาน และตั้งใจว่าจะรีบกลับหมู่บ้านทันทีเมื่อเพื่อนปลอดภัยแล้ว นางบอกหัวหน้าว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ หลังจากนั้นนางขอใช้ชีวิตอย่างสงบและจะไม่กลับไปเป็นองค์หญิงอีก กาจินบอกแทโมให้พายอมดึกไปอยู่ที่กระท่อมของนางในหมู่บ้าน
อนดัลลุงแกนำหนังสัตว์และสมุนไพรไปขายในเมือง จึงพบกาจินที่นั่น ซึ่งทาราจินและทาราซานกำลังถูกนำตัวมาที่ลานประหาร กาจินบอกอนดัลว่านางมาช่วยเพื่อนที่เป็นเสมือนครอบครัวของนาง และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย อนดัลจึงตัดสินใจที่จะช่วยกาจิน เพราะคิดว่านางไม่อาจรับมือกับทหารจำนวนมากไหว
โกกอนนนำกำลังทหารไปถึงชอนจูบังแต่ไม่พบใคร เพราะดูจุงซอไหวตัวทันและพาพรรคพวกอพยพไปอยู่ที่อื่นแล้ว โกกอนจึงนำกำลังกลับปราสาทพยองยาง พุงแกเผาบ้านร้างแห่งหนึ่งเพื่อให้เกิดความชุลมุน อนดัลและกาจินฉวยโอกาสนี้เข้าไปช่วยทาราจินและทาราซาน อนดัลถูกทหารจับได้และบอกกาจินให้รีบพาพรรคพวกหนีไป ทาราจินและทาราซานบาดเจ็บสาหัส กาจินจึงขอให้พวกเขาไปพักที่ร้านสมุนไพรของแฮโมยงก่อน ส่วนนางจะไปช่วยอนดัล กาจินบอกโกซังชอลว่านางคือองค์หญิงพยองกัง ขณะที่เขากำลังจ่อปลายดาบที่ลำคอของอนดัล แต่โกซังชอลไม่เชื่อเพราะคิดว่าองค์หญิงตายไปนานแล้ว เขาจึงสั่งทหารให้ฆ่าทั้งกาจินและอนดัล แต่โกกอนเข้ามาห้ามไว้และยืนยันว่ากาจินคือองค์หญิงพยองกัง ทหารทุกคนจึงแสดงความเคารพองค์หญิง อนดัลถูกนำตัวไปห้องขัง ขณะที่โกกอนพาองค์หญิงเข้าเฝ้าพระเจ้าพยองวอน
องค์หญิงกลับมาอยู่ที่ปราสาทพยองวอนแล้ว โกวอนพโยจึงเกรงว่าสักวันตนเองจะถูกเล่นงานหากองค์หญิงมีนิสัยเช่นเดียวกับพระมเหสียอน องค์หญิงทูลขอเสด็จพ่อให้ปล่อยตัวอนดัล เพราะเขาคือเพื่อนและเคยช่วยชีวิตองค์หญิงไว้หลายครั้งแล้ว องค์หญิงได้เผชิญหน้ากับโกวอนพโยอีกครั้งในท้องพระโรง ขณะที่สภาเผ่าทั้งห้าถวายความเคารพองค์หญิง
