จีพยองไม่ต้องการให้โดซานบอกความจริงกับดัลมี เขาจึงรีบตามไปที่บ้าน ระหว่างที่คุณย่าต้องการคุยกับโดซานเป็นการส่วนตัว จึงใช้ดัลมีออกไปซื้อกับข้าว คุณย่าบอกโดซานว่าสายตาของท่านไม่ค่อยดี แม้ว่าตอนนี้ยังมองเห็นชัดอยู่ แต่มันจะค่อยๆแย่ลงอย่างช้าๆ ท่านจึงขอร้องโดซานให้ปิดเป็นความลับห้ามบอกดัลมีหรือจีพยองอย่างเด็ดขาด โดซานฟังด้วยความสงสารและรับปากคุณย่า เขาเพิ่งรู้ว่าคุณย่าคือผู้มีพระคุณที่จีพยองเคยพูดถึง และเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง รวมทั้งรักแรกของเขาด้วย จากนั้นเขาก็นำฟองน้ำที่ทำเอง มอบให้คุณย่าเป็นของขวัญ
เมื่อจีพยองมาถึง ดัลมีจึงแนะนำให้รู้จักกับคุณย่า ทุกคนในที่นั้นต้องทำเนียนเพื่อปกปิดดัลมี จากนั้นคุณย่าก็ชวนทุกคนกินอาหารร่วมกัน ขากลับจีพยองส่งโดซานลงข้างทางที่ป้ายรถเมล์ ก่อนลงจากรถโดซานบอกว่าจีพยองอิจฉาเขาเรื่องดัลมี แต่จีพยองปฏิเสธ คุณย่าถามดัลมีว่าเธอชอบใคร ระหว่างโดซานในจดหมายเมื่อสิบห้าปีก่อน กับโดซานคนปัจจุบัน ดัลมีไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแบ่งโดซานออกเป็นสองคน แต่เธอก็ตอบคุณย่าว่า เมื่อสิบห้าปีก่อนคือรักแรกของเธอ แต่คนปัจจุบันทำให้ใจเธอหวั่นไหว
จีพยองหงุดหงิดที่โดนโดซานหาว่าเขาอิจฉา เขาจึงนำกระถางต้นไม้ของดัลมีไปทิ้งถังขยะ ขณะที่โดซานกลับมาและคิดถึงเรื่องคุณย่า เขาจึงหลับตาถักนิตติ้ง และเกิดแรงบันดาลใจบางอย่าง
จีพยองให้คำแนะนำดัลมีว่าการใช้เงินลงทุนเรียกว่าเบิร์นเรต ซึ่งควรจะต้องคำนวณค่าใช้จ่ายก่อน จึงจะรู้ว่าจะใช้เงินได้กี่เดือน และควรเก็บเงินสำรองไว้30% เมื่อดัลมีเรียกประชุมและคำนวณค่าใช้จ่ายพร้อมกับส่วนแบ่งของแต่ละคนในแต่ละเดือนแล้ว ก็จะอยู่ได้เพียงหกเดือนเท่านั้น ทุกคนจึงเสนอไอเดียในการทำธุรกิจเพื่อต่อยอด จากแรงบันดาลใจเรื่องคุณย่า โดซานเสนอว่าจากกล้องที่สามารถอ่านวัตถุได้ เขามีไอเดียที่จะเปลี่ยนเป็นเสียงระบบนำทางสำหรับคนตาบอด
เมื่อดัลมีรู้ว่าอินแจสามารถขายธุรกิจไอเอให้ธนาคารจองฮันได้มูลค่าสามร้อยล้านวอน เธอจึงคิดว่าอินแจใช้เส้นสายของวอนดูจอง พ่อเลี้ยงของเธอซึ่งเป็นเพื่อนกับประธานธนาคาร แต่อินแจบอกว่าเธอไม่ได้ใช้เส้น แต่เป็นเพราะความสามารถของเธอเอง และดูถูกดัลมีว่าเธอก็มีโอกาสแต่ไร้ความสามารถ หลังจากที่อินแจได้ยินประธานยุนซอนฮักคุยกับจีพยองว่า เด็กผู้หญิงในโลโก้อาจจะเป็นคนที่ทำธุรกิจโดยไม่ได้เห็นแก่เงินเป็นหลัก อินแจเสแสร้งทำให้ทุกคนคิดว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่แรก จึงบอกดัลมีให้ทำโครงการที่เธอไม่ทำแล้ว เพราะมันอาจจะได้เงิน ดัลมีจึงปรึกษาลูกทีมและทุกคนก็ขอให้ลองทำดู แม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยก็ตาม
รปภ.นำกระถางต้นไม้มาคืนจีพยอง และบอกว่าเขาทิ้งขยะผิดประเภท และควรหาถุงกันไฟสำหรับทิ้งกระถางที่ทำด้วยดินเผา ดัลมีที่ได้ยินจีพยองโทรถามพัคดงชอน เธอจึงนำถุงมาให้จีพยองขณะที่นำโครงงานมาเสนอ แต่เธอกลับถูกเขาต่อว่าว่าเธอจุ้นจ้าน ดัลมีไม่ยอมแพ้และหาว่าเขาก็จุ้นจ้านที่ช่วยเหลือนัมโดซานให้โกหกเธอตั้งแต่แรกเหมือนกัน และต่อไปนี้ เขาจะต้องอดทนกับความจุ้นจ้านของเธอ แล้วสักวันหนึ่งเขาจะต้องชอบแน่ๆ จีพยองพูดไม่ออกและพยายามปิดบังความรู้สึกของตัวเอง จึงขอตัวไปทำงาน หลังจากนั้นเขาเปลี่ยนใจไม่ทิ้งต้นไม้ แต่ซื้อปุ๋ยมาบำรุงและเลี้ยงต้นไม้ของเธอต่อไป
แม้จะไม่ชอบประธานวอนดูจอง แต่ดัลมีก็จะอดทนไปเสนองานให้มอร์นิ่งกรุ๊ปอย่างที่อินแจแนะนำ โดยมีนัมโดซานไปด้วย แต่ทว่าโดซานไม่พอใจความคิดของวอนซังซู และโมโหประธานวอนที่ดูถูกดัลมีเรื่องครอบครัว เขาจึงไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธได้ โดซานบอกดัลมีว่าเขาจะทำให้เธอเป็นผู้มีอิทธิพลทางการเงินเป็นหมื่นล้านวอนให้ได้ และขอให้เธอลืมเรื่องโปรเจคนี้ซะ ทันใดนั้นดัลมีก็คว้าโดซานเข้ามาจูบและชวนเขาสานต่อโปรเจคสำหรับคนตาบอดด้วยกัน แม้ว่ามันจะสุ่มเสี่ยง แต่เธอบอกว่าอย่างน้อยก็ได้ลอง “แล่นเรือโดยไร้แผนที่” ด้วยกัน จากนั้นโดซานก็โถมเข้าจูบดัลมีอีกครั้ง
