ฮีแทฟื้นขึ้นมาและพบว่าตัวเองถูกมัดอยู่ที่พื้นในห้องทำงานของพ่อที่บ้าน ฮวังกีนัมต้องการส่งฮีแทกลับโซลและจะลบประวติการมาที่ควังจูของเขาทั้งหมด แต่ฮีแทไม่ต้องการทำตามคำสั่งของพ่ออีกต่อไป ทั้งคู่เกิดการโต้เถียง จากนั้นกีนัมก็ใช้เทปปิดปากฮีแทและจับเขามัดไว้กับเก้าอี้ ขณะที่มยองฮีเป็นกังวลไม่รู้ว่าฮีแทบาดเจ็บอยู่ที่ไหน เธอจึงตัดสินใจจะรอเขาอยู่ที่โรงพยาบาลและไม่ยอมกลับนาจูกับพ่อของเธอ
ซูชานกลับบ้านอย่างสะบักสะบอม อีชังกึนเข้าใจผิดว่าซูชานได้รับความช่วยเหลือจากฮวังกีนัม เขาจึงโทรไปขอบคุณ ฮวังกีนัมจึงเตือนชังกึนให้ดูแลครอบครัวให้ดี เพราะตอนนี้ทั้งฮีแทและซูรยอนอยู่ที่ควังจู ขณะที่กองกำลังทหารปิดทางเข้าออกเมืองควังจูทั้งหมดเพื่อจับกบฏ และหากใครขัดขืนก็สามารถยิงทิ้งได้เลย
ซูชานไปหามยองฮีที่โรงพยาบาลเพื่อตามหาซูรยอน เธอจึงรู้ว่าฮวังกีนัมจับฮีแทไป จองแทกลับมาอยู่ที่บ้านและเห็นฮีแทถูกจับมัดและถูกขังอยู่ในห้องทำงานของพ่อ แต่ทั้งจองแทและแม่ของเขาไม่อาจช่วยฮีแทได้ เพราะเป็นคำสั่งของฮวังกีนัม อีกทั้งฮวังกีนัมบอกว่าฮีแทคือระเบิดที่เขาต้องกำจัดออกไปเพื่อครอบครัว
ซูชานไปตามซูรยอนที่มหาวิทยาลัยเพื่อให้เธอกลับบ้านไปหาพ่อ แต่เธอยืนกรานที่จะอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับเพื่อนๆ ต่อไป และหากเธอกลับบ้านก็เกรงว่าจะไม่ได้ออกมาอีก
คิมฮยอนชอลขอให้มยองฮีตัดใจจากฮีแทเพราะเขาเป็นลูกชายของฮวังกีนัม เขาเกรงว่าต่อไปฮีแทจะทำลายชีวิตของมยองฮีเช่นเดียวกับพ่อของเขา แต่มยองฮีบอกว่าคนที่ทำลายชีวิตของเธอก็คือพ่อ
ฮวังกีนัมบอกฮีแทว่าตอนนี้ควังจูก็เหมือนกับดักหนู พวกมันจะค่อยๆ ตายไปจนกว่าจะยอมจำนน เช่นเดียวกับฮีแท และหากฮีแทยังดื้อดึงอยู่อย่างนี้ เขาก็จะต้องตายไปจนกระทั่งถูกลืมและไม่มีตัวตนอีกต่อไป
มยองซูโทรไปหาจองแทที่บ้านและบอกว่าเขายังอยู่ที่ควังจู เพราะมยองฮีไม่ยอมกลับไปด้วยและกำลังรอฮีแทอยู่ที่โรงพยาบาล มยองซูจึงถามจองแทว่าฮีแทกลับบ้านหรือยัง จองแทกำลังจะบอกว่าฮีแทอาจจะตายไปแล้วก็ได้เพราะว่าพ่อของเขา...แต่แม่ของจองแทรีบวางสายไปเสียก่อนที่ลูกชายจะพูดอะไรมากไปกว่านี้
จองแทเริ่มกังวลและเป็นห่วงฮีแท เพราะเขาไม่ได้ยินเสียงของพี่ชายเล็ดลอดออกมาจากห้องของพ่ออีกเลย จึงขอร้องแม่ให้ช่วยปล่อยฮีแทออกไปในขณะที่พ่อไม่อยู่บ้าน แต่แม่ของเขาปฏิเสธและคิดว่าเมื่อฮวังกีนัมใจเย็นลง ก็คงจะปล่อยฮีแทเอง แม่ของจองแทนำน้ำดื่มเข้าไปให้ฮีแท โดยมีลูกน้องของฮวังกีนัมเฝ้าอยู่หน้าห้อง ฮีแทขอร้องให้เธอโทรไปบอกมยองฮีว่าเขาสบายดีและขอให้เธอกลับนาจู แต่แม่ของจองแท
ปฏิเสธเพราะสิ่งเดียวที่เธอทำได้ตอนนี้ก็คือให้น้ำดื่มแก่เขาเท่านั้น
ฮีแทจึงขอร้องอีกว่าขอให้เธอและจองแทไปจากบ้านนี้ เพราะจองแทยังเด็กนัก ฮีแทบอกกับเธอว่าเขาไม่เคยโกรธหรือเกลียดเธอแม้จะไม่ใช่แม่แท้ๆ ก็ตาม หลังจากนั้นเธอจึงตัดสินใจช่วยฮีแท
จองฮเยกอนไม่ยอมปริปากว่าใครคือบงการ ฮวังกีนัมจึงขู่ว่าเขาจะฆ่าครอบครัวทั้งหมดของฮเยกอน เมื่อได้ยินดังนั้นฮเยกอนจึงอ้างชื่อฮีแทและบอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนรักกัน ยิ่งทำให้ฮวังกีนัมไม่พอใจและซ้อมเขาอย่างหนักจนตาย
ฮีแทกลับมาหามยองฮีที่โรงพยาบาลและได้รับการรักษา ฮยอนชอลตัดสินใจให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันและฝากสมุดบัญชีธนาคารและนาฬิกาพกไว้ให้มยองฮี จากนั้นฮยอนชอลจึงพามยองซูกลับนาจูโดยอาศัยรถของพัคซอนมินออกไปลงกลางทาง พัคซอนมินได้มอบแผนที่และทำเครื่องหมายสำคัญไว้ เพื่อให้ฮยอนชอลรู้ว่าจุดใดที่มีทหารอยู่บ้าง ระหว่างทางที่กำลังดูแผนที่เพื่อหาทางกลับนาจูอยู่นั้น ได้มีทหารกลุ่มหนึ่งออกลาดตระเวนและเห็นพวกเขา ฮยอนชอลรีบปิดไฟฉายและพามยองซูหลบอยู่ข้างทาง เขาตัดสินใจที่จะออกไปเจรจากับทหาร จึงสั่งมยองซูไว้ว่าห้ามออกไปไหน ไม่ว่าจะได้ยินหรือได้เห็นอะไรก็ตามจนกว่าพ่อจะกลับมา
มยองฮีและฮีแทไปหลบซ่อนตัวด้วยกันที่โบสถ์ เมื่อรู้ว่าชีวิตของฮีแทโดดเดี่ยวและไม่มีใครดูแลตั้งแต่เสียแม่ไป และตอนนี้เขาก็ตัดขาดกับครอบครัวของฮวังกีนัมแล้ว เธอจึงขอเป็นครอบครัวของเขาและเอ่ยปากขอแต่งงาน
