ประธานยุนที่อาการสาหัสจนหัวใจหยุดเต้นไปในขณะที่ทีมแพทย์กำลังทำซีพีอาร์อยู่นั้น ฮยอนอิลบอกกับทีมแพทย์ว่าให้หยุดและอ้างว่าพี่ชายเขาเคยบอกไว้ว่าไม่ชอบการทำซีพีอาร์หรือการช่วยชีวิตที่เปล่าประโยชน์และยืนยันว่าให้ประกาศการเสียชีวิต

ซอกฮันคิดไม่ตกเรื่องที่อาจารย์ฮันพูด จนไม่มีสมาธิผ่าตัดจนต้องให้ซูยอนผ่าตัดแทน
ซอกฮันกลับไปถามอาจารย์ฮันอีกครั้ง แต่อาจารย์ฮันเองก็ยังยืนยันว่าจะต้องผ่าตัดเขาก่อนเขาถึงจะบอก แทซูจึงห้ามซอกฮันเพราะคนไข้มีโอกาสเสี่ยงจะเสียชีวิตมากกว่ารอดชีวิต แต่ซอกฮันก็ยังยืนยันว่าเขาจะผ่าตัดให้ได้และบอกให้อาจารย์ฮันรักษาคำพูดด้วย

ชีวิตของทั้ง แทซู ซอกฮัน และซูยอน ต่างผ่านเรื่องราวที่ยากลำบากกว่าจะถึงมาทุกวันนี้

หมอพัคแทซูจำเป็นต้องใช้กาวและถุงมือยางปิดแผลคนไข้เพื่อย้ายตัวไปที่โรงพยาบาลแทซานและได้ช่วยคนไข้รายนี้ได้สำเร็จ และในขณะที่หมอพัคกำลังผ่าตัดอยู่นั้น แม่ของหมอพัคหัวใจวาย หมอพัคแทบจะควบคุมสติไม่ได้เพราะเป็นห่วงแม่มาก แต่ศจ.ชเวก็เตือนสติหมอพัคและตามให้หมอยุนไปช่วยแม่ของหมอพัค และหมอยุนก็ช่วยชีวิตแม่ของหมอพัคได้สำเร็จโดยใช้เครื่องเอคโม

แทซูแทบจะหมดหวังได้แต่ตะโกนขอร้องศจ.ชเวซอกฮันช่วยชีวิตแม่ของเขา จนในที่สุดศจ.ชเวซอกฮันตัดสินใจผ่าตัดให้แม่ของแทซู ในการผ่าตัดนั้น ศจ.ชเวซอกฮันให้แทซูเป็นผู้ช่วยเขาและบอกกับแทซูว่าอย่าคิดว่าเป็นแม่ให้คิดว่าเธอคือคนไข้คนนึง การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี

แทซูเป็นแพทย์ผู้ช่วยอาจารย์แผนกศัลยกรรม ในการผ่าตัดคนไข้เคสนึง อาจารย์แพทย์ได้ผ่าตัดผิดพลาดซึ่งเขาขอร้องให้แทซูปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป แต่ทว่าแทซูกลับรายงานและเอาคลิปการผ่าตัดและยืนยันว่าการผ่าตัดนั้นผิดพลาดทำให้ศาสตราจารย์ฮวังโดนลงโทษทางวินัย ทำให้เขาโกรธแทซูมาก

องค์รัชทายาททรงรู้ความจริงทั้งหมดจากท่านพ่อ พระองค์บอกกับฮงชิมว่าพระองค์คือเด็กทึ่มคนนั้นและบอกกับฮงชิมว่าพระองค์คิดถึงนางตลอดมา ความจำของพระองค์ยังไม่คืนมาทั้งหมด พระองค์จำได้เพียงเรื่องของฮงชิมเท่านั้น พระองค์บอกกับฮงชิมว่าวันนี้พระองค์กับฮงชิมต้องแยกกันแบบนี้แต่พระองค์และพระองค์จะกลับมาตามหานางก่อนจะเดินจากไป

    ฝ่าบาททรงกริ้วเมื่อรู้ว่าองค์รัชทายาทเสด็จออกจากวัง เจยุนให้คำปริศนาที่องค์รัชทายาทเคยตั้งไว้เพราะยังไม่มีใครแก้ปริศนาได้ และมีเพียงพระองค์เท่านั้นที่จะแก้ปริศนานี้ได้ องค์รัชทายาททรงมีคำสั่งให้เจยุนคอยช่วยเหลือและดูแลฮงชิม

   อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายนำตัวองค์รัชทายาทกลับไปยังพระราชวังทันเวลา ก่อนที่จะมีการแต่งตั้งองค์ชายซอวอนเป็นองค์รัชทายาทแทน ส่วนฮงชิมเองเมื่อรู้สึกตัวและฟื้นขึ้นมาจึงได้รู้ความจริงทั้งหมด

  เจยุนหาวิธีจนได้เข้าเฝ้าองค์รัชทายาท พระองค์ทรงถามเรื่องฮงชิม เจยุนจึงกราบทูลพระองค์ให้เลิกคิดถึงนาง ให้ทรงลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่ซงจู เพราะไม่เช่นนั้นฮงชิมกับท่านพ่อจะไม่ปลอดภัย

    ในระหว่างที่ท่านอัครเสนาบดีหายตัวไป พระราชารีบมีคำสั่งให้แต่งตั้งองค์ชายซอวอนเป็นองค์รัชทายาททันที แม้นจะมีขุนนางที่ไม่เห็นด้วยอยู่ก็ตาม ทางด้านวอนดึกตัดสินใจที่จะเดินทางจากหมู่บ้านซงจูกับฮงชิม

    เจยุนทำหน้าที่เจ้าเมืองคนใหม่ โดยที่เขาพยายามเข้าหานายท่านพัคและเขาให้ฮงชิมคอยช่วยเหลือจนวอนดึกเองหึง และอาสาที่จะทำหน้าที่แทนฮงชิม วอนดึกตำหนิที่เจยุนพยายามเข้าหานายท่านพัคแทนที่จะดูแลประชาชน แทนที่จะรับฟังเสียงจากคนที่อ่อนแอ กลับไปอยู่ข้างคนที่อำนาจอย่างท่านพัค เจยุนจึงบอกวอนดึกถึงความตั้งใจที่แท้จริงว่าเจ้าเมืองโจที่ถูกจับไปเป็นแค่พวกปลายแถว เขาต้องการจัดการและหาให้ได้ว่าใครกันที่อยู่เบื

    ฮงชิมตัดสินใจบอกความจริงกับวอนดึกถึงแม้จะรู้ว่าวอนดึกจะต้องโกรธเกลียดตนเช่นไร ท่านพ่อของฮงชิมพาวอนดึกไปยังที่ ที่พบเขาและเล่าเรื่องราวของฮงชิมให้วอนดึกฟังและบอกว่าตอนที่เขาพบวอนดึกเขารู้สึกเช่นเดียวกับตอนที่พบฮงชิม และอยากให้เขาใช้ชีวิตเป็นวอนดึกต่อไป และอย่าโกรธฮงชิมเลยเพราะทุกอย่างนั้นเป็นความผิดของเขาคนเดียว