ร่างของเทอร์รี่หรืออีมูกิสลายไปในแม่น้ำซัมโด อียอนยังรู้สึกตัวและได้ยินเสียงร้องไห้ของจีอา เขายังคงใฝ่ฝันที่จะได้เป็นมนุษย์และได้พบเธออีกสักครั้ง หลังจากที่อีมูกีตายแล้ว ทุกคนก็หายจากการเป็นโรคระบาด และทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ ฮยอนอีองกลับไปอยู่กับทัลอีพาอีกครั้ง เธอเสียใจที่ไม่อาจช่วยอียอนได้ และหวังว่าเขาจะไม่ทรมาน
จีพยองเห็นดัลมีร้องไห้เสียใจในความสะเพร่าของตัวเอง เขาจึงปลอบใจเธอและให้อยู่ในออฟฟิศจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้น เมื่อพบโดซานที่หน้าลิฟท์ เขาจึงไม่อนุญาตให้เข้าไปหาดัลมี โดยอ้างว่าเขามีสิทธิ์ เพราะเวลาสามปีที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว โดซานได้ยินดังนั้นจึงกลับไป ในขณะที่จีพยองบ่นกับตัวเองว่าทำอะไรลงไป
ดัลมีได้ทำงานกับอินแจในตำแหน่งผู้จัดการแผนกลยุทธ์ แอพพลิเคชั่นนุนกิลถูกซื้อโดยกลุ่มเอกชนรายใหญ่ และยังคงขยายการบริการได้อย่างต่อเนื่อง และได้เพิ่มเวอร์ชั่นการจำแนกยาเข้าไปด้วย ในขณะที่ทีมซัมซานเทคได้รับเลือกให้เป็นหน่วยงานสำคัญของศูนย์พัฒนาปัญญาประดิษฐ์ทูสโทในซิลิคอนแวลลีย์
สามปีต่อมา
จีอาได้สติกลับมาเป็นตัวเอง จึงขอให้อียอนรีบลงมือและบอกว่าเธอต้องการอยู่เคียงข้างเขา อียอนจึงบอกว่าเขาจะจบการต่อสู้ที่น่าเหนื่อยหน่ายนี้เสียที ในขณะที่ยูริไม่เข้าใจหตุผลที่เทอร์รี่ปล่อยโรคประหลาด เขาจึงบอกว่าต้องการให้อียอนตาย เพราะอียอนไม่ยอมหยุดต่อสู้กับเขา และตอนนี้พวกเขาก็ล้ำเส้นกันมาทั้งคู่แล้ว
จีพยองบอกทุกคนว่ามันคือการแอคไฮร์และหลังจากการเซ็นสัญญาจบลง ซัมซานเทคจะสลายไปทันที ดัลมีสอนวิธีการใช้วิดีโอคอลให้คุณย่า เพราะคิดว่าจะได้ไปทำงานที่ซานฟรานซิสโก ดัลมีสังเกตว่าตัวหนังสือที่สลากยาของคุณย่ามีขนาดเล็กมาก และยาก็มีลักษณะคล้ายกัน จนทำให้ผู้ใช้เกิดความสับสน เธอจึงโทรปรึกษาโดซานเพื่อคิดที่จะพัฒนานุนกิลให้สามารถแยกแยะยาได้ ดัลมีได้บันทึกเสียงการคุยของโดซานเอาไว้ต่อจากนั้น ก่อนที่เธอจะหลับ
จีพยองบอกกับตัวเองว่า สักวันดัลมีคงจะเข้าใจและหันมามองเขาบ้าง ก่อนที่จะเล่าความจริงทุกอย่างให้เธอฟัง เมื่อเพื่อนๆ ของโดซานรู้เรื่องนี้แล้ว ทุกคนต่างก็เป็นกังวลว่า โดซานและดัลมีจะร่วมกันทำงานต่อไปได้อย่างไร โดซานสารภาพผิดและขอโทษดัลมี เขาเจ็บปวดกับเรื่องนี้มาตลอด เพราะอยากเป็นคนคนนั้นสำหรับเธอจริงๆ แต่เธอรู้สึกโดนหลอกมาตลอดและบอกว่าอยากให้เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องไม่จริง จีพยองโทรถามคุณย่าด้วยความเ
โดซานรู้ตัวดีมาตลอดว่า ในการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิคครั้งนั้น คำตอบในโจทย์ข้อสุดท้ายถึงเป้นโจทย์ที่เขานั้นเคยทำและเห็นอยู่บ่อยแต่วันนั้นเขากลับเขียนมันออกมาไม่ได้ จนกระทั่งเห็นกระดาษคำตอบของคนอื่นที่ร่วงหล่นลงมากับสายลม
จีอาสวมกอดพ่อแม่ด้วยความดีใจ พวกเขาจำไม่ได้ว่าไปอยู่ที่ไหนมา และรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่น แต่ก่อนหน้านั้นมีชายผิวขาวมาขอให้เขียนบางอย่างลงบนดอกคาร์เนชั่นกระดาษของลูก โดยบอกว่าจะได้พบลูกอีก จีอาจึงรู้ว่าชายผู้นั้นก็คืออียอนนั่นเอง เธอบอกพ่อกับแม่ว่า อียอนคือแฟนของเธอ ก่อนนอนในคืนนั้น เธอวิดีโอคอลหาเขาเพื่อขอบคุณที่ช่วยตามหาพ่อแม่ของเธอกลับมา อียอนดีใจที่เห็นเธอมีความสุขเช่นวันนี้ และสัญญาว่าจะทำให้เ